Hallo allemaal,
Tijdens het verzamelen van Nikon spulletjes kom ik regelmatig met toch een beetje merkwaardige medeverzamelaars in aanraking. Het lijkt mij leuk om eens een paar van die verhalen van andere verzamelaars te lezen. In mijn verzameling zijn minstens twee verzamelobjecten met een heel bijzonder verhaal en één met een tragisch einde (die ook nog eens regelmatig in het landelijk nieuws wordt herhaald en waar ik nog altijd kippenvel van krijg). Lijkt het jullie iets om hierover te schrijven?
Groetjes,
Hulda
Het verhaal achter je fotografica
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Nu ben ik wel benieuwd naar de verhalen achter jouw twee objecten?
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Isflicka schreef:één met een tragisch einde (die ook nog eens regelmatig in het landelijk nieuws wordt herhaald en waar ik nog altijd kippenvel van krijg).
Stan Storrimans?
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Skippy schreef:Stan Storrimans?
Die was toch cameraman en geen fotograaf?
Ik heb eens voor mijn werk in het verleden een Nikon F3 Titanium 2de hands gekocht bij Foto Professional op de Nieuwedijk in A'dam.
Ding was in nieuwstaat.
Terwijl ik had betaald en de verkoper de camera inpakt vertelde hij mij dat de camera van een goede klant was geweest.
De beste man had de camera cadeau gekregen van zijn bedrijf omdat hij met pensioen ging.
Een week erna was hij overleden.
De familie had de camera bij de winkel terug verkocht.
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Een van mijn meest geliefde stukken uit mijn verzameling, een Nikon S met inspectiekaartje en garantiebewijs, op dezelfde dag ben ik geboren
Ik heb de tand des tijds niet zo goed doorstaan als deze Nikon
Ik heb de tand des tijds niet zo goed doorstaan als deze Nikon
Heel veel analoog en steeds meer digitaal.
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Hallo lezers,
Mijn kippenvelverhaal begint met een speurtocht naar een bijzondere nikonbody (doet er even niet toe welke). Via marktplaats kom ik in contact met een aardige kerel die snel wil handelen. De deal is snel rond en ik vraag of ik langs mag komen. Dat is geen probleem en samen met een goede vriendin gaan we naar het opgegeven adres. Nadat we kennis hebben gemaakt met de man, vrouw en kinderen komen we in de woonkamer waar de body (in de doos) op tafel staat. Na het bekijken van al het moois (intussen staat de tafel vol met flitsers, objectieven en andere spul) vraagt de verkoper een bod te doen op de andere spullen. Het was een veel te laag bod maar de verkoper wilde er echt vanaf en na wat onderhandelen ben ik opeens een aardige verzameling rijker. Even nog wat om de hoek bijpinnen en ik kreeg alle originele aankoopbewijzen in handen. Nu het zakelijke gedeelte klaar was konden nog een beetje bijpraten over fotografie. De man gebruikte alleen nog maar een klein digitaal cameraatje om z’n gezin te fotograferen. Mijn vriendin zat intussen op de grond met de kinderen te spelen toen de vrouw des huizes met een paar kittens kwam aanlopen. Of wij deze wilde meenemen want ze hadden al veel te veel katten in huis. Het leek ons wel leuk maar op een studentenflat is het eigenlijk geen leven voor katten. Door onze afwijzing sloeg de stemming een beetje om en moest de familie opeens boodschappen doen. Wij vonden het wel prima en nog voor we in de auto zaten zagen we het hele gezin met hoge snelheid langsrijden.
Een paar weken later liep ik langs een boekenwinkel en zag daar op de voorpagina van de krant een voordeur die ik al eens eerder had gezien. Ik las het verhaal en kon niet geloven dat zich achter die deur een familiedrama had voorgedaan. De rest van de week was ik ziek....misselijk. Het vreemde was dat ik mij besmet voelde want opeens was ik (klein)onderdeel van een moordpartij. Soms hebben mijn vriendin en ik het er nog wel eens over. Dan huilen we samen want wat waren het schatten van kinderen. De camera waar ik zo vreselijk blij mee was heb ik samen met de andere spullen in een grote doos gedaan en vervolgens begraven (ik wist er niets beters mee te doen). Toen wij gingen verhuizen heb ik overwogen om de doos op te graven maar ach.... het is beter zo.
Hulda
Mijn kippenvelverhaal begint met een speurtocht naar een bijzondere nikonbody (doet er even niet toe welke). Via marktplaats kom ik in contact met een aardige kerel die snel wil handelen. De deal is snel rond en ik vraag of ik langs mag komen. Dat is geen probleem en samen met een goede vriendin gaan we naar het opgegeven adres. Nadat we kennis hebben gemaakt met de man, vrouw en kinderen komen we in de woonkamer waar de body (in de doos) op tafel staat. Na het bekijken van al het moois (intussen staat de tafel vol met flitsers, objectieven en andere spul) vraagt de verkoper een bod te doen op de andere spullen. Het was een veel te laag bod maar de verkoper wilde er echt vanaf en na wat onderhandelen ben ik opeens een aardige verzameling rijker. Even nog wat om de hoek bijpinnen en ik kreeg alle originele aankoopbewijzen in handen. Nu het zakelijke gedeelte klaar was konden nog een beetje bijpraten over fotografie. De man gebruikte alleen nog maar een klein digitaal cameraatje om z’n gezin te fotograferen. Mijn vriendin zat intussen op de grond met de kinderen te spelen toen de vrouw des huizes met een paar kittens kwam aanlopen. Of wij deze wilde meenemen want ze hadden al veel te veel katten in huis. Het leek ons wel leuk maar op een studentenflat is het eigenlijk geen leven voor katten. Door onze afwijzing sloeg de stemming een beetje om en moest de familie opeens boodschappen doen. Wij vonden het wel prima en nog voor we in de auto zaten zagen we het hele gezin met hoge snelheid langsrijden.
Een paar weken later liep ik langs een boekenwinkel en zag daar op de voorpagina van de krant een voordeur die ik al eens eerder had gezien. Ik las het verhaal en kon niet geloven dat zich achter die deur een familiedrama had voorgedaan. De rest van de week was ik ziek....misselijk. Het vreemde was dat ik mij besmet voelde want opeens was ik (klein)onderdeel van een moordpartij. Soms hebben mijn vriendin en ik het er nog wel eens over. Dan huilen we samen want wat waren het schatten van kinderen. De camera waar ik zo vreselijk blij mee was heb ik samen met de andere spullen in een grote doos gedaan en vervolgens begraven (ik wist er niets beters mee te doen). Toen wij gingen verhuizen heb ik overwogen om de doos op te graven maar ach.... het is beter zo.
Hulda
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Gruwelijk............
Groet, Cees
Analoog Nikon-speelgoed en wat bijbehorend glaswerk
Lid NCN
In het land der blinden is éénoog koning
Analoog Nikon-speelgoed en wat bijbehorend glaswerk
Lid NCN
In het land der blinden is éénoog koning
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Ja, dat is een kippenvelverhaal, bah! Zoiets hoop je nooit mee te maken.
*´¨ )
¸.•´¸.•´¨) ¸.•*¨)
(¸.•´ (¸.•´ (¸.•*´¯`*•>
There are two kinds of photographers: those who make pictures, and those who talk about it.
¸.•´¸.•´¨) ¸.•*¨)
(¸.•´ (¸.•´ (¸.•*´¯`*•>
There are two kinds of photographers: those who make pictures, and those who talk about it.
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Mooiste camera is ineens niks meer waard, zou er idd geen foto mee kunnen schieten.
Wat een drama zeg.
Wat een drama zeg.
Onderwerp:
Re: Het verhaal achter je fotografica
Dat had je liever niet geweten waarschijnlijk.
Tussen de regels lees je, wat een van de problemen geweest zou kunnen zijn.
En plotseling in 2009 worden dat soort problemen weer een stuk actueler.
Tussen de regels lees je, wat een van de problemen geweest zou kunnen zijn.
En plotseling in 2009 worden dat soort problemen weer een stuk actueler.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten