Naar het einde van de wereld
Onlangs kreeg ik de vraag wat buiten de vaste toeristische plaatsen de moeite waard is om in West Canada te bezoeken. Nu zijn plaatsen zoals Banif, Lake Louise en Jasper zeker de moeite waard maar helaas zeer druk. Ook bekende wegen, zoals bv. de Icefiels Parkway, zijn zeker de moeite waard maar ook hier bezoekers centra die het hele jaar door zeer druk zijn.
Maar er is meer en zeker voor fotografen die “off the beaten track” durven gaan zijn er nog vele mooie routes te volgen.
Jaren geleden heb ik een ervan gevolgd en wel de Dempster Highway, 736 km onverharde weg naar het noorden tot aan Inuvik in Northwest Territories met de mogelijkheid om nog 144 km noordelijk te reizen naar Tuktoyaktuk, gelegen aan de Beaufortzee. Tegenwoordigis de weg doorgetrokken van Inuvik naar Tuktoyaktuk, ik heb destijds het laatste stuk met een klein vliegtuigje gedaan.
De Dempster roadtrip.
De weg begint als afslag van de North Klondike Highway, 40 km voor Dawson City en wordt aangegeven door een informatie bord. Omdat de weg nogal slecht kan zijn, en uiteraard onverhard, is een roadtrip over de Dempster het best te verdelen over een aantal dagen. Begin bv. de reis van uit Dawson City (leuk plaatsje) slaap halverwege Bij Eagle Plains en dan door naar Inuvik. De volgende dag bezoek aan Tuktuyaktuk en terug naar Inuvik. Daarna weer in twee dagen via Eagle Plains naar Dawson City.
Startend bij de afslag met de Klondike Highway rij je door een berglandschap, de Thombstone Mountains, wat langzaam over gaat in een vlak landschap met veel meertjes en stroompjes, behorende bij de Mackanzie rivier delta.
Bereid je wel voor, er is vrijwel niets onderweg, dus volle tank en wat te eten meenemen. Onderweg passeer je na 405 km de pool cirkel en na 465 de grens van Yukonen en Northwest Teirirtories (let op tijd verzetten).
Bij Forth McPherson en Tsigehtchic zijn ferries die je over de Mackenzie en Artic Red River zetten, McPherson is een klein plaatsje met wat faciliteiten.
Na 736 km kom je in Inuvik, een wat grotere plaats met hotels, winkels en een vliegveld.
Toen ik er was moest je per vliegtuig naar Tuktoyaktuk maar sinds enige jaren kun je ook over de weg (141 km) daar naartoe. Ik heb geen ervaring daarmee maar heb wel gezien vanuit de lucht dat het landschap kaal en verlaten is, heel veel meertjes, en een soort bergjes die ontstaan door de perma frost.
Wat opviel was dat Tuktoyaktuk een groot vliegveld heeft wat wel verklaard zal zijn door de grote radarkoepels die iets verder staan.
Een aantal reisbureaus bieden deze reis aan maar ondanks dat Inuvik destijds plannen had om uit te breiden, er was sprake van gaswinning, zal het niet erg druk zijn. Let wel op dat met name het hotel bij Eagle Plains beperkte capaciteit heeft en dikwijls vol is. Toch raad ik aan om hier wel een tussenstop te maken, de gehele 736 km in een dag af te rossen lijkt meer op een wedstrijd dan een foto reis. Bij Eagle plains zit een garage waar je kunt tanken en banden laten repareren, heb er tweemaal gebruik van gemaakt.
Fotografie, het landschap is kaal en leeg, met veel meertjes en heuveltjes, in het noorden vrijwel geen bomen en mooie vergezichten. Het eerst gedeelte is bergachtig met een aantal uitzicht punten. Inuvik is vrij saai maar Tutoyaktuk is een typische noordelijke nederzetting. Tijdens mijn reis was ik nog in de digitaal ontkenning fase en zeulde een Mamiya 645 mee. Om toch wat modern over te komen had ik een Fuji compact camera bij mij waarmee deze foto's zijn gemaakt.
Als je de kans hebt zeker een aanrader
RVK
