KvP schreef:Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak.
Ik vond het bij deze foto wel eens de moeite waard om zowel HDR en een normale foto onder elkaar te plaatsen, dus heb ik dit ook gedaan.
Aan die "normale" foto is ook gesleuteld om bijv. de lucht binnen het histogrambereik te krijgen, waarbij het contrast in die lucht wellicht niet meer datgene weergeeft wat het in werkelijkheid als perceptie wordt waargenomen. Je ziet dat aan het lichtverloop net boven de dakrand en rondom de bomen op de achtergrond. Het nog meer onnatuurlijke "gekunstelde" in de HDR foto zit hem daar in, dat met name die verschillen nog verder worden aangedikt.
Je hebt het dan verder wel over de allereerste reactie van wat die er van vindt, en dat er dan een hele meute aan andere reacties in dezelfde lijn volgen. Dat ligt in dit geval denk ik toch anders.
Iemand die foto's bewerkt zoekt min of meer de "grenzen" op van een weergave in uitdrukkingskracht. Maar vanuit het veelvuldig toepassen van bepaalde technieken treedt ook een "gewenning" op in datgene wat je in het hoofd hebt, en worden die grenzen telkens wat verder verlegd. Daar zit wat mij betreft dan juist het verraderlijke.
Puur op de keper gezien is het dan simpel te overdone wat je in eerste instantie zelf niet in de gaten hebt.
Ik betrap me er zelf ook geregeld op. Het is goed om de foto dan opzij te leggen, met totaal andere dingen bezig te zijn en een dagje of wat verder als je goed bent uitgeslapen nog eens opnieuw de foto's te bekijken. Dan ben ikzelf verbaast hoe "scheef" een bewerking uitgewerkt kan zijn.
Dit fenomeen is een verschijnsel wat bij alle uitdrukkingsvormen voorkomt. Fotografie, tekenen, theater, film, verder ook in communicatie onderling als het verbaal wat pittiger uit de hand loopt en in algemene zin in de sociale "gewenning" en omgang met mensen.
Als voorbeeldje film wat ikzelf bij projecten met filmmakers heb meegemaakt en die wellicht ook bij anderen herkenbaar zijn. De snelheid van opeenvolgende beelden en scènes in tegenwoordige films kan zo snel zijn, dat je moeite hebt de verhaallijn te kunnen volgen. Bij een tweede keer of derde keer kijken, ben je meer aan die snelheid gewend, put je in dat geval ook reeds uit je geheugen en ontdek je ineens een diepere betekenis achter beelden die je de eerste keer nog niet opmerkte.
Dat is in zo'n geval werkelijk het verraderlijke van het werk van de montageman/vrouw die de scènes films knipt en samenstelt. Die heeft die scènes misschien al 20 keer achter elkaar gezien, en maakt door die "gewenning" wellicht een andere keuze in een "cut", dan goed zou zijn voor een toeschouwer die de beelden voor de eerste keer krijgt voorgeschoteld.
Toch is die toeschouwer die voor het eerst de beelden gaat bekijken als film in dat geval de doelgroep, en niet de camera- of montageman die de scènes achter elkaar plakt en die scènes al 20 keer heeft gezien.
Die scheef gelopen, te overdone bewerking zie ik in de HDR foto ook. En dat is niet simpel een kwestie van "smaak".