NCN Forum

Als je spotmeting op de witte kraag doet, wordt de rest naar mijn idee juist nog meer onderbelicht. Als je het aan de camera wil overlaten, zou je eerder de camera een matrixmeting dienen te laten doen.

hoe doe je dat laatste in de praktijk? of moet je dat zelf in je hoofd uitvoeren ( dus de scene denkbeeldig nummeren van 9-1 0, en dan meteren op wat voor jouw uitkomt op 5) ??

@wiebe: ik neem aan dat je het zone-systeem bedoelt? Zie hier voor uitleg.

Cyrus schreef:En juist dan is een externe lichtmeter zo handig.... Kun je even bij het schilderij snel en ongezien meten, daarna op afstand met de juiste belichting op je gemak een foto maken. Bij een béétje museum is de belichting immers heel constant.

Wil je het opvallend licht meten dan moet je bij het object staan en de lichtmeter richting camera draaien met het witte bolletje ervoor.

De spotmeting methode is wellicht de snelste

Mogelijk is zo'n spotmeting sneller, maar niet correct voor het hele plaatje. Wel als je alleen een bepaald punt wil hebben.

Cyrus schreef:Als je spotmeting op de witte kraag doet, wordt de rest naar mijn idee juist nog meer onderbelicht. Als je het aan de camera wil overlaten, zou je eerder de camera een matrixmeting dienen te laten doen.

Ik bedoelde dat je meet op de grijze gedeelte van de kraag (van zijn cuirass) van de persoon in 't wit, dit komt zo ongeveer uit in 't midden, Zone V, van de tien Zones.

Het is inderdaad altijd een zoekwerk naar een plek/onderdeel (Zone) die ongeveer overeen komt met Zone V!
Voor meer uitleg, zie hoofdstuk 4 van Ansel Adams THE NEGATIVE, op p. 54 staat er een mooi gevisualiseerd voorbeeld, op p. 74 ook overigens.
Dit boek is zowat mijn (belichtings-) bijbel en heb er altijd ergens één in m'n atelier liggen.
Het is een reeks van 3 boeken en ik heb ze in tweevoud, de oorspronkelijk versie, toen nog in 4 delen, en de recentere versie (met de grijze kaft uit 1981) in 3 delen waarvan THE NEGATIVE in tweevoud.

Na het lezen van zijn boeken, en deze van Jack Reznikci (uit 1987), is het met m'n werk echt vooruit gegaan, door die kennis te doorgronden, veelvuldig toe te passen en zodoende tot mijn (onderbewuste) bagage te maken, ben ik systematisch beter gaan fotograferen, waardoor ik beter aan de bak kwam.

Door die uitgebreide technische beheersing, deze werkte uiteindelijk ongemerkt mee in de achtergrond, werd ik bevrijd van al dat technisch gedoe tijdens het (creatief) fotograferen. Op den duur moest ik niet meer zoeken naar al die Zones, ik koos die bijna instinctmatig en reduceerde de meetresultaten bijna op automatische piloot. Mijn camera's hadden in die tijd niet eens ingebouwde lichtmeeting, laat staan automatische. Maar ik had aanvankelijk wel drie lichtmeters mee, in te zetten al naar gelang de omstandigheden: een Sekonic L-398, een Gossen Lunasix en een Pentax spotmeter, tot dat ik deze bijna, ik zeg duidelijk bijna, niet meer nodig had (met uitzondering van m'n onafscheidelijke spotmeter)...
Een ding is zeker: oefening baart kunst, en A.A. hielp daar bij. Ere wie ere toekomt!

Ondanks dat A.A.'s schrijven dateert uit het analoog tijdperk, het Zone System uit +/- 1940, kan het merendeel toegepast worden in de digitale fotografie, mits de nodige aanpassingen natuurlijk.
Overigens, en ik heb dit hier al eens verteld, is het systeem van matrix meting volledig geïnd op het Zone System. De camera fabrikant die daarin voor het eerst echt slaagde om dit systeem te computeriseren en in te bouwen was Hasselblad met z'n 205 TCC camera!

Ik heb de drie boeken in PDF vorm op de PC staan, zal ze eens doorlopen. The Print is ook een interessante van Ansel Adams!

En dat allemaal even in de meest drukke museale zaal van Nederland... Wat een kapiteinen aan wal. Ik vind de foto mooi. In een ander museum kun je deze suggesties meenemen.

hij is lang zat, die zaal :

wiebeterpstra schreef:hij is lang zat, die zaal :

Leuke foto, wat ik ook eens wil zien is die soort gang/tunnel waardoor de fietsers rijden, naar men mij vertelde is dit dwars door het museum...

philippe schreef:wat ik ook eens wil zien is die soort gang/tunnel waardoor de fietsers rijden, naar men mij vertelde is dit dwars door het museum...

Nee, jje gaat niet dwars door het museum. Toen het museum werd gebouwd (eind 19e eeuw), is er in het midden van het gebouw een onderdoorgang opgenomen om de verkeersverbinding tussen de stad en de in aanbouw zijnde wijk Amsterdam-Zuid in stand te houden. Sinds 1931 mogen er geen auto's meer door deze passage; fietsers en voetgangers mogen er sinds 2013 (na 10 jaar) weer doorheen.

Tijdens de laatste verbouwing zijn de muren in de passage grotendeels opengewerkt (metselwerk vervangen door ramen), zodat je nu een blik in het restaurant en de nieuwe entreehal kunt werpen.

ruilof schreef:

a vgastel schreef:Ruilof
Wat maakt het dan voor verschil deze in de m -stand te zetten.

Om te beginnen meet je met de grijskaart het opvallend licht en niet het gereflecteerde licht, dus je meet het licht dat in de ruimte aanwezig is.
Door de waarden vast te zetten in de M-stand kan de camera die niet meer veranderen onder invloed van de lichtmeter die voortdurend het gereflecteerde licht meet.
Nog beter zou zijn om de grijskaart meting te doen vlak voor het schilderij, maar dat mag niet

Ruilof,

Mag ik hier iets aanstippen?
Ook met de grijskaart meet je gereflecteerd licht. Het licht dat je meet wordt van de grijskaart af gereflecteerd maar, omdat een goede exposure grijskaart 18% middengrijs is klopt de meting. Het blijft gereflecteerd licht enkel gereflecteerd vanaf een grijskaart i.p.v. het onderwerp met al zijn kleuren en lichtintensiteiten. Let bij de aanschaf ook op het doel van de grijskaart. Ze zijn er voor de exposure of belichting en ze zijn er voor de witbalans. Die voor de exposure hebben niet altijd ook een neutrale grijskleur. DIe voor de WB zijn niet altijd correct voor de exposure. Het mooiste is een kaart die voor beide geschikt is.

Je zou het schilderij misschien ook anders kunnen fotograferen.
Je zou met de spotmeter in je camera op het lichtste punt kunnen meten dat wit is, in de werkelijkheid.
Vanaf midden grijs heb je met je camera sensor nog 2 tot 2,5 stops ruimte naar boven toe tot zone 10.
Zone 10 is wit zonder enig detail of wel clipping. Zone 9 heeft minimaal detail en zone 8 heeft meer detail in wit.
Zone 7 is 2 stops langer belichten en geeft alle detail in wit.
Als je dan een spotmeting maakt van het lichtste witte onderdeel kun je de gemeten waarde overnemen en dan 2 stops langer belichten. Dan ben je aan het belichten op rechts in de histogram, zo als dat heet.
Je zorgt op die manier dat je geen clipping hebt en toch een mooie doortekening in het wit maar het wit ook echt wit is.
Daarnaast heb je voldoende detail in de schaduw zijnde want je sensor pakt ook tot -2,5 stops aan detail in de schaduwen. Daarna begint het dicht te lopen. Een totaal bereik van ongeveer 5 stops.

Als het contrast groter is dan die 5 stops kun je de schaduwen in de nabewerking optrekken met het gevolg dat je ook ruis in die partijen krijgt. Dan kan HDR weer soelaas bieden. Daar was het oorspronkelijk ook voor ontwikkeld.