NCN Forum

We verblijven 2 dagen in Ksamil. De wastas zit propvol dus eerst op zoek naar een wasserette voor schone kleren.

Dan op weg naar de Blue Eye (er zijn er tween in Albanie, 1 in het zuiden en 1 in het noorden) Onderweg vers fruit scoren bij een stalletje langs de weg. Het verkoopvrouwtje schakelt direct over op Google Translate. Technologie in de schortzak.

Na betaling van de entree (50 lek pp / € 0,50) lopen we zo'n 20 min tot de ovaalvormige natuurlijke bron met waanzinnig helder water in alle denkbare tinten blauw. Van bovenaf lijkt het inderdaad op een reusachtig blauw oog.
Het is een beetje een mini attractiepark. Je kunt ook in een kleine treintje stappen en dan wordt je naar boven gereden.

Duikers hebben het gebied tot ongeveer 50 meter diepte verkend, maar moesten stoppen vanwege de druk en kracht van het water dat met een gemiddelde snelheid van 18.400 liter per seconde naar de oppervlakte wordt gepompt! Waterkracht 2.0.

Het water is stabiel zo'n 10 °C. Best fris, maar het is toch verboden er te zwemmen.

Terug via de alternatieve route. Volgens Google bestaat 't niet, in werkelijkheid een muilezelpad met rotsformaties. Geen wonder dat hier niemand loopt. Onderweg opvallend veel paddenstoelen en bosbeekjuffers, een intens blauwe libellensoort.

Een klein watervalletje markeert het eindpunt. IJskoud water, helder als glas. Flessen gevuld, dorst gelest.

Een wiel geeft wederom drukverlies aan, er blijkt een dikke spijker in te zitten. De band wordt van de velg gehaald, de binnenkant opgeschuurd en een sticker erin geplakt, band monteren en weer gaan. Kosten € 10,=.

1.
Photography Jan Hagen-1324 by Jan Hagen, on Flickr

2.
Photography Jan Hagen-1331 by Jan Hagen, on Flickr

3. Het blauwe oog
Photography Jan Hagen-1334 by Jan Hagen, on Flickr

4.
Photography Jan Hagen-1336 by Jan Hagen, on Flickr

5.
Photography Jan Hagen-1341 by Jan Hagen, on Flickr

6.
Photography Jan Hagen-1447 by Jan Hagen, on Flickr

7.
28.05.2025 - Photography Jan Hagen-150814 by Jan Hagen, on Flickr

8.
28.05.2025 - Photography Jan Hagen-150832 by Jan Hagen, on Flickr

Van bijna-Griekenland naar de tapijten van Gjirokastër

Na wéér een uitgebreid ontbijt en leuk afscheidspraatje met de hoteleigenaren laten we het, voor ons, zuidelijkste puntje van Albanië achter ons.

Op naar Gjirokastër.
Eerste stop: het kasteel. Dat ligt, zoals het hoort bij kastelen, bovenop een flinke heuvel. Klimmen dus. Boven worden we weer beloond met een panoramisch uitzicht over stad en bergen.

Daarna dalen we af naar het beroemde old town, ook weer een UNESCO-locatie. Wie is de Mol-fans krijgen hier vast een déjà vu bij het zien van de tapijtenwinkels. Die opdracht met de vloerkleden was hier. Toen waren de straten aangeharkt, nu is het gezellig chaotisch. Overal souvenirs, tapijten, terrassen en toeristen die zich vast voornemen niets te kopen maar eindigen met een halve loper in hun koffer.

1.
Photography Jan Hagen-1458 by Jan Hagen, on Flickr

2. Een Chinese klassieke truck
Photography Jan Hagen-1459 by Jan Hagen, on Flickr

3.
Photography Jan Hagen-1463 by Jan Hagen, on Flickr

4. Uitzicht op Gjirokastër vanaf het kasteel
Photography Jan Hagen-1470 by Jan Hagen, on Flickr

5.
Photography Jan Hagen-1472 by Jan Hagen, on Flickr

6.
Photography Jan Hagen-1477 by Jan Hagen, on Flickr

7.
Photography Jan Hagen-1483 by Jan Hagen, on Flickr

8.
Photography Jan Hagen-1491 by Jan Hagen, on Flickr

9.
Photography Jan Hagen-1494 by Jan Hagen, on Flickr

10.
Photography Jan Hagen-1501 by Jan Hagen, on Flickr

11.
Photography Jan Hagen-1504 by Jan Hagen, on Flickr

12. Iceroll-break
Photography Jan Hagen-1509 by Jan Hagen, on Flickr

13.
Photography Jan Hagen-1514 by Jan Hagen, on Flickr

14.
Photography Jan Hagen-1515 by Jan Hagen, on Flickr

15. Onderweg ook de vitamientjes een beetje in de gaten houden
Photography Jan Hagen-1528 by Jan Hagen, on Flickr

Wat een verschil maakt een beetje zon na de troosteloze regen in Gjirokastër.

Op het programma: het stuwmeer van Lake Bovilla. Volgens de locals is de weg ernaartoe rustig rijdend “prima te doen”. Maar met de regenval van de afgelopen dagen knijp ik 'm toch een beetje. Je weet bij die grote plassen nooit of er een diepe kuil onder zit. Fingers crossed. Maar we komen ongeschonden boven.

We vinden een laatste parkeerplek in een haarspeldbocht en beginnen aan de klim. De weg naar het uitzichtpunt is een combinatie van rotspad en stalen trap langs een rotswand maar eenmaal boven… WAUW.

Het smaragdgroene water van het meer verandert van kleur naargelang de wolken voor de zon drijven. Hier kun je uren naar kijken. Doen we ook.

In Krujë wacht een kamer met het meest gevarieerde uitzicht tot nu toe: bovenste etage, in de verte de zee, de havenstad Durrës (36 km), Tirana Airport (20 km) en – bij helder weer – de bergen van Montenegro (85 km). Wat wil je nog meer?

’s Avonds slenteren we nog wat over de bazaar. In een klein winkeltje, half open, half museum, werkt een vrouw bij een ouderwets weefgetouw. Ze doet zeven dagen over 1 m2 tapijt — en nu is ze bezig aan een kleed van 6 m2.
Bestelling: 2 stuks.
Bestemming: de Amerikaanse ambassade.
Prijskaartje: € 700 p.st

Hoe lang een werkdag van haar duurt? Geen idee. Maar als je ziet met hoeveel toewijding en precisie ze te werk gaat... dan voelt je eigen agenda ineens een stuk minder indrukwekkend.

Vanaf het kasteel (jawel, nog een klim) hebben we een prachtig uitzicht over de stad. En net als we denken dat de dag er wel op zit, horen we muziek. In een restaurant treedt een groep op met traditionele muziek en dans. Een vrolijke afsluiter van een lange, mooie dag.

1.
Photography Jan Hagen-1533 by Jan Hagen, on Flickr

2. De haarspeldbochten op de voorgrond zijn de weg naar boven. De Albanese parkeergewoonte heb ik mij als nel eigen gemaakt en in een haarspeldbocht de wagen geparleerd.
Photography Jan Hagen-1553 by Jan Hagen, on Flickr

3.
30.05.2025 - Photography Jan Hagen-161712 by Jan Hagen, on Flickr

4.
Photography Jan Hagen-1576 by Jan Hagen, on Flickr

5. Weddinghalls kom je ook overal tegen.
Photography Jan Hagen-1577 by Jan Hagen, on Flickr

6. Mercedessen..... what else
Photography Jan Hagen-1579 by Jan Hagen, on Flickr

7.
Photography Jan Hagen-1583 by Jan Hagen, on Flickr

8.
Photography Jan Hagen-1585 by Jan Hagen, on Flickr

9.
Photography Jan Hagen-1586 by Jan Hagen, on Flickr

10.
Photography Jan Hagen-1652 by Jan Hagen, on Flickr

Bij het afscheid ontstaat een interessant gesprek met de eigenaar van ons hotel. Over het einde van het communisme. Dat dat niet alléén maar voordelen had. Veel werd rigoureus gesloopt om sporen uit te wissen: gebouwen, spoorlijnen, fabrieken, vliegtuigen, zelfs bossen. Weg geschiedenis.
Er rijdt dus ook geen enkele trein door dit land.

En een tip: neem de nieuwe kustweg van Shënjing naar Velipojë. Deze staat nog niet op de kaart of Google Maps.

We lopen nog één keer over de > 400 jaar oude bazaar in Ottomaanse stijl. Geplaveide straat, houten kraampjes met vooral souvenirs en dingen die je eigenlijk niet nodig hebt. Maar wel kleurrijk. Verkopers spreken je aan, maar op een prettige manier. "Nee" is ook een prima antwoord.

De mevrouw van het tapijt zit er weer. Of nog steeds? Misschien zit er een deadline op.

Het standbeeld van Skanderbeg is hier wél goed te zien, in tegenstelling tot dat in Tirana. Hij kijkt uit over het dorp en de vallei. Zijn geboortegrond.

Laatste cappuccino, dan de weg op.

De aanbevolen kustweg is zó nieuw dat hij nog geen wegnummer heeft. Even zoeken, dan zitten we goed. Thnx maps.me.

Lunchstop: strandtent in niemandsland bij Rrjolli. Verse gegrilde vis, garnalen, salade. Voeten in de branding, zicht op Italië.

We reizen op de bonnefooi, dus we weten nooit zeker waar we slapen. Spannend en verrassend, maar ook nu is de kamer weer bevestigd.
Theth ligt diep in de Albanese Alpen. De bergweg ernaartoe slingert met haarspeldbochten door het landschap. Niet overal even goed begaanbaar, wel prachtige uitzichten op valleien en imposante bergen.

Het is al donker als we aankomen.
Bij aankomst is onze reservering niet bekend.
Even paniek: heb ik me in de datum vergist? Nee. De reservering komt dan pas ter plekke door. Maar het zit vol.

Geen tijd voor stress: de eigenaar pakt direct door en belt wat rond. Binnen tien minuten hebben we een alternatief: Bujtina Polia. Een guesthouse voor backpackers. Wij komen aan met een koffer.

Maar eerlijk: we zijn blij met elk dak boven ons hoofd. We nemen de “kamer” dankbaar aan. Morgen zien we wel verder.

1. Geen enkele valbescherming
Photography Jan Hagen-1665 by Jan Hagen, on Flickr

2.
Photography Jan Hagen-1671 by Jan Hagen, on Flickr

3. Standbeeld van Skanderbeg
Photography Jan Hagen-1693 by Jan Hagen, on Flickr

4. Scharrelkip....
Photography Jan Hagen-1696 by Jan Hagen, on Flickr

5. Shënjing - De nieuwe stranbestemming in wording.
Photography Jan Hagen-1702 by Jan Hagen, on Flickr

6.
Photography Jan Hagen-1703 by Jan Hagen, on Flickr

7. Shënjing op de achtergrond
Photography Jan Hagen-1707 by Jan Hagen, on Flickr

8.
Photography Jan Hagen-1709 by Jan Hagen, on Flickr

9.
Photography Jan Hagen-1711 by Jan Hagen, on Flickr

10. De parkeerplaats is nog maar net open en het nodige afval ligt er alweer.
Photography Jan Hagen-1714 by Jan Hagen, on Flickr

11. De douche op het strand in Rrjolli
Photography Jan Hagen-1719 by Jan Hagen, on Flickr

12.
Photography Jan Hagen-1726 by Jan Hagen, on Flickr

Bed in de hoek van de kamer. Minimaal straaltje uit de wastafelkraan, amper functionerend licht in de natte cel, geen wc-bril. Maar: schoon en je ruikt hier de berglucht. Dat heeft toch ook z’n charme — een verblijf zonder luxe maar met karakter (voor €60 incl. ontbijt.).
De enige luxe was warmwater en een goed bed.

Deze plek voelt zo goed dat we vragen om een nacht te verlengen.
Op het buffet ligt stevig, zwaar brood en, als uitnodiging, aluminiumfolie en papieren zakjes. Voor een lunch-to-go. Geweldig geregeld, want onderweg in de bergen is er niks te krijgen.

We kiezen de route langs de rivier richting de Grunas-waterval. Het laatste stuk is weer ouderwets klimmen en klauteren over rotsige paden. Maar dat wordt ruimschoots beloond: eerst een kleinere waterval, dan de grote broer. We blijven even hangen, drinken espresso (zó blij met het Koffiemaatje!) en eten onze zelfgeknutselde lunch.

Terug dezelfde weg nemen voelt wat saai, dus we kiezen op goed geluk een ander pad. Geen idee waar we uitkomen. We blijven maar stijgen en denken regelmatig: komt dit wel goed?
Onderweg passeren we het Theth Valley Viewpoint. We zijn vaak stil van wat we zien. Ongerepte natuur, scherpe rotsformaties, de bulderende rivier. Het valt simpelweg niet goed vast te leggen. Je móet er zijn geweest.

Halverwege de middag, een ervaring rijker, komen we terug. We ploffen neer in de tuin.
Chillen. Nagenieten. Dartelende puppies.

Bujtina Polia is zo’n plek waar je je wandelschoenen buiten uitklopt, je blaren telt als souvenirs en ’s avonds aan tafel zit met tien nationaliteiten en één pan soep. Alles piept: de vloer, het bed, je knieën. Maar het uitzicht maakt alles goed.

Naast het hotel ligt, midden in een groene weide, een klein kerkje.
Tijdens het communistische regime (1945–1991) werd Albanië uitgeroepen tot het eerste officieel atheïstische land ter wereld. Religie werd verboden. Honderden kerken en moskeeën zijn toen gesloopt of omgebouwd tot opslagplaats of stal.

Dit kerkje bleef gespaard omdat het té afgelegen lag. Gelukkig maar.

1.
Photography Jan Hagen-1736 by Jan Hagen, on Flickr

2.
Photography Jan Hagen-1739 by Jan Hagen, on Flickr

3.
Photography Jan Hagen-1752 by Jan Hagen, on Flickr

4.
Photography Jan Hagen-1760 by Jan Hagen, on Flickr

5.
Photography Jan Hagen-1806 by Jan Hagen, on Flickr

6.
Photography Jan Hagen-1810 by Jan Hagen, on Flickr

7.
Photography Jan Hagen-1823 by Jan Hagen, on Flickr

8.
Photography Jan Hagen-1824 by Jan Hagen, on Flickr

9.
Photography Jan Hagen-1832 by Jan Hagen, on Flickr

10.
Photography Jan Hagen-1855 by Jan Hagen, on Flickr

11.
Photography Jan Hagen-1856 by Jan Hagen, on Flickr

12.
Photography Jan Hagen-1864 by Jan Hagen, on Flickr

13.
Photography Jan Hagen-1867 by Jan Hagen, on Flickr

14.
Photography Jan Hagen-1875 by Jan Hagen, on Flickr

We checken uit en nemen afscheid van ober Eduard. Hij maakt dagen van 6.00 tot middernacht maar altijd vriendelijk, altijd paraat. Ondanks de valse start, zullen we warme herinneringen aan dit guesthouse blijven houden.

Op het programma vandaag: Theth Blue Eye Kappre in de Albanese Alpen.

Vanaf de is het nog ruim vijf kwartier lopen. Het pad? Typisch Albanië: ruig, stenig en nergens vergevingsgezind. Je krijgt hier niks cadeau.

En dan, nét als je drijfnat bent van het zweten en de moed bijna opgeeft, ligt het daar ineens: het Blauwe Oog. Een ijskoude, kraakheldere bron, vele malen indrukwekkender dan de bekende Blue Eye in het zuiden .

Hier mag je wél zwemmen. Watertemperatuur 5 °C. Ik haak af maar mijn vrouw neemt een frisse duik.

We waren er mooi op tijd. Tijd om nu weg te gaan.
Onder de ruitenwisser een geel briefje: even denken we aan een ouderwetse parkeerbon, maar het blijkt gewoon een vriendelijke herinnering dat we nog 200 lek (€ 2,00) moeten betalen.

Om twee uur beginnen we aan de terugreis. Alles loopt gesmeerd, en om half vijf glijden we moeiteloos de grens met Montenegro over.

Dankjewel, Albanië — voor je spectaculaire natuur, je warme mensen, het heerlijke eten. Je hebt ons onvergetelijke herinneringen gegeven. (P.S. het wordt tijd een Albania Clean Up-beweging op te richten. Er is nog heel veel werk aan de winkel wat zwerfafval betreft).

Rond half zeven rijden we Bosnië en Herzegovina binnen. Bonus: geen wachtrij bij de grens.

Laatste stop van de dag: Mostar. We gaan de iconische Stari Mostbrug met eigen ogen bewonderen. Nu bij nacht, morgen bij dag.

We eten snel iets en nemen de benenwagen naar Stari Most, dé brug van Mostar (ook UNESCO). Alsof we nog niet genoeg stappen hebben gezet vandaag, moeten we weer omlaag. En niet een beetje ook. Treden, treden, treden. En dan straks weer omhoog.

Maar het is het waard, zéker nu. 's Avonds is de brug op haar mooist: stijlvol verlicht met warme, goudgele lampen die de elegante boog benadrukken. Het licht weerkaatst in het water van de Neretva en tovert een bijna schilderachtig tafereel tevoorschijn.

Ook de gebouwen rondom de brug zijn subtiel verlicht, waardoor de hele stad iets sprookjesachtigs krijgt. Je vergeet bijna dat deze plek ooit het decor was van diepe verdeeldheid en verwoesting.

1.
Photography Jan Hagen-1893 by Jan Hagen, on Flickr

2.
Photography Jan Hagen-1895 by Jan Hagen, on Flickr

3.
Photography Jan Hagen-1896 by Jan Hagen, on Flickr

4.
Photography Jan Hagen-1900 by Jan Hagen, on Flickr

5.
Photography Jan Hagen-1902 by Jan Hagen, on Flickr

6.
Photography Jan Hagen-1903 by Jan Hagen, on Flickr

7.
Photography Jan Hagen-1919 by Jan Hagen, on Flickr

8.
Photography Jan Hagen-1927 by Jan Hagen, on Flickr

9.
Photography Jan Hagen-1929 by Jan Hagen, on Flickr

10
Photography Jan Hagen-1931 by Jan Hagen, on Flickr

11.
Photography Jan Hagen-1934 by Jan Hagen, on Flickr

12.
Photography Jan Hagen-1941 by Jan Hagen, on Flickr

13.
Photography Jan Hagen-1945 by Jan Hagen, on Flickr

14.
Photography Jan Hagen-1951 by Jan Hagen, on Flickr

15.
Photography Jan Hagen-1970 by Jan Hagen, on Flickr

Voor het ontbijt sjouwen we alvast wat spullen naar de auto. Er is maar 1 lift en geen doorkomen aan en de house keeping gebruikt dezelfde lift ook. Dan maar de trap, de dag begint goed. Komen we terug van het ontbijt, is de kamer al schoongemaakt. En dat terwijl we nog niet eens uitgecheckt zijn. We moeten nog tanden poetsen enzo. Heel bijzonder.

Dan nog één keer de afdaling om ook overdag de sfeer te proeven. De Oude Bazaar leeft nu echt. Kramen open, kleuren knallen uit de stellingen, het is net een sprookjesmarkt van Duizend-en-een-nacht.

We lopen weer over de brug, naar dezelfde plek aan de rivier. En het blijft indrukwekkend. In 1993 lag hij hier niet meer – de brug, symbool van verbinding, kapotgeschoten tijdens de Bosnische Oorlog. Wereldnieuws. Een val die symbool werd voor het uiteenvallen van Joegoslavië. In 2001 begonnen ze met de heropbouw. Oude stenen werden uit het water gevist en traditionele bouwtechnieken gebruikt. Nu staat hij er weer. Prachtig. Trotser dan ooit. Midden op de brug, kijkend naar het kabbelende water, voel je iets wat niet in een reisgids staat. De oorlog. En de pijnlijke vraag waarom we er niets van hebben geleerd.

Wij zijn te kort in Mostar om de stad écht te ontdekken. Misschien doen we dat ooit nog eens.

Dan de grens. Bosnië uit, Kroatië in. De douane? Peanuts. In 2 minuten een vriendelijk knikje, stempel, klaar. Twintig meter verder: politiecontrole.
– "Anything to declare?"
– "No, nothing."
– "Alcohol, cigarettes?"
– "No, we don't smoke."
– "Okay... inspection. Park over there."

En dan begint het. Kofferbak open, koffers eruit, open. Hij graait met blote handen door onze vakantiewas. Shirts, sokken, een verdwaalde bikini. Alles gaat door zijn handen. Wát een vak. Hij is gelukkig wel vriendelijk met humor, maar net niet genoeg voor een foto van de situatie. Je weet nooit hoe zoiets eindigt.
We mogen door en hij wenst ons een goede reis.

We rijden door tot Noord-Slovenië voor de overnachting.

1.
Photography Jan Hagen-1974 by Jan Hagen, on Flickr

2.
Photography Jan Hagen-1976 by Jan Hagen, on Flickr

3.
Photography Jan Hagen-1985 by Jan Hagen, on Flickr

4.
Photography Jan Hagen-1988 by Jan Hagen, on Flickr

5.
Photography Jan Hagen-1990 by Jan Hagen, on Flickr

6.
Photography Jan Hagen-1994 by Jan Hagen, on Flickr

Er was eens een kerkje in Hallstatt.
Klinkt als het begin van een sprookje en dat is het blijkbaar ook, want Disney gebruikte het als inspiratie voor Frozen.
Wij geloven niet in sprookjes, maar willen het toch even met eigen ogen zien.

Rond een uur of twaalf rijden we het dorpje binnen. Het is er opvallend rustig. Wat er wél rondloopt: voornamelijk Aziaten met fototoestellen.
We verkennen Hallstatt: wereldberoemd dankzij dat ene idyllische kerkje aan het water. Na wat online speurwerk weten we precies waar we vanavond moeten gaan staan voor dé foto die iedereen toch al van de socials kent.

Het dorp ligt ingeklemd tussen rotswand en meer. Zelfs op het kerkhof van de Pfarrkirche Mariä Himmelfahrt (Maria am Berg) was dus op enig moment geen plek meer. De oplossing? Na een jaar of tien werd je opgegraven. Je schedel werd gewassen, in de zon gebleekt, met bloemen beschilderd en je naam erop geschreven. Daarna kreeg je een nette plek in het "Beinhaus". Beetje luguber, wel apart.

Er liggen meer dan 1.200 schedels, waarvan ruim 600 met zorg versierd.

Dan rijden we een stukje rond het meer, op zoek naar iets eetbaars. Fout: buiten Hallstatt is het horeca-aanbod nihil.
Dan maar picknicken: biskwietjes, espresso en een banaan. Wat een combi. Maar het vult.
We boeken last minute een overnachting in de buurt.

’s Avonds, na een weinig memorabele pizza, keren we terug naar ons fotoplekje. De laatste bestellingen moeten voor 18:00 uur in de keuken zijn. Heel bijzonder dat de restaurants 's avonds gesloten zijn.

1. Evangelische Pfarrkirche Hallstatt
Photography Jan Hagen-1996 by Jan Hagen, on Flickr

2. interieur Pfarrkirche Mariä Himmelfahrt (Maria am Berg)
Photography Jan Hagen-1997 by Jan Hagen, on Flickr

3. Beinhaus
Photography Jan Hagen-2008 by Jan Hagen, on Flickr

4. Beinhaus
Photography Jan Hagen-2014 by Jan Hagen, on Flickr

5.
Photography Jan Hagen-2020 by Jan Hagen, on Flickr

6.
Photography Jan Hagen-2021 by Jan Hagen, on Flickr

7.
Photography Jan Hagen-2055 by Jan Hagen, on Flickr

Hallstatt hebben we nu wel gezien. Tijd voor iets anders. We besluiten koers te zetten richting Zell am See. Ook niet bepaald spannend: een groot meer, een klein centrum.
We lunchen, drinken een prima cappuccino en stappen weer in de auto.

Op naar Saalbach-Hinterglemm.
Geen onbekend terrein. We komen er immers al jaren tijdens de wintersport: Schnee, Heisse Schoko, Apfelstrudel. Maar hoe het er in de zomer uitziet, dat kennen wij alleen van plaatjes.

De route is vertrouwd. We passeren Viehhofen, de Schönleitenbahn, Schattberg. Namen die herinneren aan kou (al viel dit de laatste jaren wel mee).

Na de check-in lopen we Saalbach centrum in. Waar je in de winter struikelt over skiërs en de geur van bier en Glühwein opsnuift, is het nu... stil. Oorverdovend stil. Geen mensen, geen drukte, niets. Alleen bergen, het stromen van de Saalach en wij.

Restaurant Eva’s is vandaag voor het eerst weer open. Wij zijn de enige gasten. Gelukkig smaakte het eten alsof de chef al weken op dit moment had gewacht. Héérlijk.

Morgen gaan we wandelen. Bergen zonder sneeuw, zonder ski’s, zonder drukte. Ik ben benieuwd.

De laatste vakantiedag breekt aan.
We nemen de Zwölferkogel omhoog. Alles ziet er zó anders uit met koeien op de alpenweides. We staan regelmatig stil, onder de indruk van hoeveel tinten groen er eigenlijk bestaan.

We passeren de Seekarlift en nemen daar het pad naar beneden. De Ellmau Alm is nét open; ook hier zijn we weer de eerste gasten van het zomerseizoen. Wat een rust.

Daarna proberen we nog sportief te doen en pakken de Westgipfel omhoog. Maar al snel wordt duidelijk dat wandelen toch écht iets anders is dan skiën. Wat op de kaart een ‘beetje dalen’ lijkt blijkt serieus tijd te kosten, circa 3,5 uur. Misschien is het ook wel mooi geweest zo. Nog één laatste espresso op de top. Als afsluiter.

’s Avonds, na ons galgenmaal, blijkt dat we vandaag het recordaantal stappen van de vakantie hebben gezet. Een waardige afsluiter van een heerlijke vakantie. Zonder blaarpleisters. Met een rugzak vol onvergetelijke herinneringen.

1. Hinterglemm
Photography Jan Hagen-2077 by Jan Hagen, on Flickr

2.
Photography Jan Hagen-2080 by Jan Hagen, on Flickr

3. De Seekarlift een sleepliftje waar de meeste skieers in dit gebied een hekel aan hebben (omdat een sleepliftje is tegen een steile piste).
Photography Jan Hagen-2085 by Jan Hagen, on Flickr

4.
Photography Jan Hagen-2090 by Jan Hagen, on Flickr

5.
Photography Jan Hagen-2094 by Jan Hagen, on Flickr

6. In het dal Hinterglemm
Photography Jan Hagen-2099 by Jan Hagen, on Flickr

7.
Photography Jan Hagen-2131 by Jan Hagen, on Flickr

8.
Photography Jan Hagen-2145 by Jan Hagen, on Flickr

En als afsluiter een korte samenvatting.
De vakantie is dan toch écht ten einde.
Na een laatste stevig ontbijt bij Das Glemm met zelfs (gortdroge, jammer) Apfelstrudel op het buffet, verlaten we Saalbach. 10 uur later rijden we de oprit op voor een warm weerzien met onze dochters en de kat.

Onze Albanië trip in een notendop:

Afgelegde kilometers: 5.939
Landen doorkruist: 8
Dagen onderweg: 22
Overnachtingsplekken: 17

Wat blijft hangen?

Meer dan wat ook: de oprechte hartelijkheid van de Albanese bevolking.
Alsof het in hun DNA zit. Niet gespeeld, niet commercieel, gewoon… écht.
We hopen vurig dat het opkomend toerisme daar niet te veel mee gaat schuren. Dat ze hun charme behouden én er tegelijkertijd iets aan overhouden.

En natuurlijk: de natuur.
Bergen, valleien, rotsen, weides, meren, canyons, authentieke dorpjes. Paarden, ezels, koeien, schapen, geiten – met en zonder herder.

De vervoersmiddelen: auto’s (vooral die met de ster), tractors, scooters, bootjes, ezels, paard-en-wagens en kruiwagens.

Maar ook:
De rafelranden. De explosieve groei die geen richting en rem lijkt te hebben. Maar gezien de bouwactiviteiten met investeerders uit het Midden-Oosten en China lijkt hier voorlopig geen rem op te zitten.
De afvalbergen, de zelfgecreëerde stortplaatsen, zelfs midden in het groen.

Toeval bestaat niet?
Precies op de dag van onze thuiskomst lezen we een rake observatie over Sarandë, ‘de Malediven van Europa’: klik

Een mooi stuk, scherp én eerlijk. Het sluit wonderlijk goed aan bij onze ervaring aan de (zuid)kust.

Jan, je hebt wat mij betreft hét fotoreisverslag van het jaar gepost. Bedankt dat je de forumleden hebt laten meegenieten van jullie indrukwekkende reis en de uitgebreide goed geschreven tekst en prachtige foto's!

Jammer dat er op deze reisreportage waar Jan veel tijd aan besteed heeft om die met ons zo uitgebreid te delen zo weinig gereageerd wordt. Ben ik boos? Nee, wel teleurgesteld over het gebrek aan activiteit hier en in het algemeen op het forum de laatste tijd.

Luc, misschien doet het je goed te weten dat ik prive Jan gecomplimenteerd heb met zijn reisreportage zowel in beeld als in tekst en hem gevraagd heb of hij een reportage voor het NCN Magazine wil aanleveren, omdat dat bereik onder de NCN-leden groter is.

Het lijkt me leuk voor de leden, omdat het nog een relatief onbekende geen 'alledaagse' bestemming is, die qua afstand en investering voor veel leden meer binnen bereik zal liggen, dan bijvoorbeeld meer exotische bestemmingen als Costa Rica.
Jan heeft op mijn verzoek 'ja' gezegd. Samen zullen we ons dan ook inzetten voor een mooie aansprekende reportage in de aankomende septembereditie.
Op die manier wordt er dan toch extra aandacht aan gegeven (en besteed )

Prima actie Karen, dank daarvoor!

Jan, heel mooi dat jullie er hebben genoten en ons mee laten genieten.

Lana Sator plaatst al 3 jaar beelden van Albanië omdat haar paspoort is afgenomen en er daardoor vast zit: https://www.instagram.com/lanasator