NCN Forum

Geen ervaring met een Zeiss "Luminar" (en dan nog de "beroemde" 63mm/4.5 versie).
Er zijn meer oplossingen die relatief gezien allemaal erg dicht bij elkaar zitten wat afbeeldingskwaliteiten betreft.
Met elk hun specifieke gebruiks-eigenschappen.

Test op internet bijv.: http://coinimaging.com/lum65.html" onclick="window.open(this.href);return false;
En dan vind ik de longitudinale chromatische aberratie eigenlijk best wel sterk. Het is geen APO objectief.
Ook het gebruik als "normaal" opname-objectief heb ik mijn twijfels over de bokeh van dit objectiefje.

Zelf heb ik wel een Rodenstock APO Rodagon-D 75mm/f4 - 1:1 objectief, wat bekend staat om zijn kwaliteiten rondom 1:1.
Die werd met name gebruikt bij afwerklaboratoria om "inter-negatieven" en duplicaatdia's te maken.
(Wordt nog steeds geproduceerd en voor industriële toepassingen gebruikt).
Ook een APO Rodagon 105mm/4.0 en 180mm/4.8. De laatste moet ik nog "werkbaar" versleutelen om met camera / balg combinatie te kunnen koppelen.
Maar het is allemaal niet bedoeld om er echt grote vergrotingen mee te maken. Dat zal ook moeilijk worden met toenemende brandpunt.
Zie ook eerder bericht: http://www.nikon-club-nederland.nl/foru ... 88#p418188" onclick="window.open(this.href);return false;

Enkele uiteenlopende oplossingen in het bereik 4-5x vergrotingsmaatstaf:
http://www.photomacrography.net/forum/v ... highlight=" onclick="window.open(this.href);return false;

Dank Léon.

Ik heb twee APO-Nikkors maar daar heb ik niet veel aan (om anders te gebruiken dan als kijkobject). Die komen van reprocamera's van Joh. Enschedé en Zonen.
Vertekeningsvrij maar niet voor macro geschikt....

Ik ben wel in om met een goede macrolens (APO als het kan) foto's te gaan maken. Ik voel nu gebrek aan ervaring...

Wat mij voor ogen staat is het gaan fotograferen van details van bloemen en van hout (groeiringen) maar het onderwerp mag ook industriële producten zijn.

Voor dieren (levende) heb ik het geduld niet. Dat kunnen anderen zoveel beter.

Ik zie dat je je antwoord hebt aangevuld - die laatste link is erg interessant - 'k ga verder kijken.

jantom schreef: Ik heb twee APO-Nikkors maar daar heb ik niet veel aan (om anders te gebruiken dan als kijkobject). Die komen van reprocamera's van Joh. Enschedé en Zonen.

Ben ik toch wel heel benieuwd welke lensjes dat dat zijn. (Wellicht te lang brandpunt om praktisch in te zetten voor digitale fotografie).

Dat zijn de volgende lenzen:

-APO-NIKKOR 1:9 f=240mm
-APO-NIKKOR 1:9 f=305mm

Diafragma tot 1:128.

Het lensplankje is vast aangebouwd en is voorzien van 4 schroefgaatjes.
Deze lenzen zijn ook voorzien van een vast aangebouwd deksel (zeg maar: objectiefdop).

Ze zijn niet bruikbaar maar waren ook niet duur. De brandpuntsafstand is erg groot en experimenten doe ik niet zo snel. Maar ik zie geen gekke dingen.
Deze zijn afkomstig van één of meerdere reprocamera's.

Léon Obers schreef:

jantom schreef: Ik heb twee APO-Nikkors maar daar heb ik niet veel aan (om anders te gebruiken dan als kijkobject). Die komen van reprocamera's van Joh. Enschedé en Zonen.

Ben ik toch wel heel benieuwd welke lensjes dat dat zijn. (Wellicht te lang brandpunt om praktisch in te zetten voor digitale fotografie).

Als je er niets aan hebt laat het maar weten.

Dag Bert,

Het is bij mij éénrichtingsverkeer.

Ze zijn wel te vinden maar je moet geen haast hebben.

Groeten, Jan

Zijn waarschijnlijk van een Dai Nippon Screen horizontale reprocamera.
Mede dooor de Nikkors een van de beste die je destijds met geld kon kopen.
Ging, met objectiefwisselingen, als ik het wel heb, van 10 tot 1000%.
Dus van 1/10 verkleinen tot 10x vergroten.

Als je een tubus kunt maken voor die brandpuntafstanden zouden ze nog wel bruikbaar zijn...
Op E-bay.com heb ik zulke APO Repro-Nikkors wel voor forse prijzen gezien.

Ik heb zelf, van een wat goedkopere grafische reprocamera, de Konica Hexanon f/9 / 150mm, de f/9 / 260mm en de f/9 / 310mm. Bij het laatste grafische bedrijf waar ik werkte in 2002 of zo uit de container gered, toen definitief werd omgeschakeld van analoog naar digitaal middels scanners en chips...
Die 150mm heb ik door een instrumentmaker kunnen laten voorzien van een Nikon-bajonet voor op de PB-4 balg. Prima hoor.
Konica was ook geen gering merk, en net als Nippon Kogaku al voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog leverancier van glaswerk voor militaire doeleinden.

Interessant, Emdeklerk.

Maar ik was er niet bij toen de lenzen werden weggenomen. Het gebouw waarin de reprocamera's stonden werd gesloopt en de apparatuur mocht zeker ook vernietigd worden. Zo gaat dat....
Ik kocht ze van de sloper... Die lenzen zijn voor repro bedoeld maar dat woord staat niet in de naam.

Wat een bereik... van 1/10 ~ 10x...

Wie maakt er een tubus voor me....Grapje. Ik ga er niet aan knutselen. Ik heb er geen werk voor. Koop liever er wat bij.

Ik heb APO-Nikkors ook op eBay zien staan. Dat zijn fancy-prijzen. Wie koopt dat spul voor die prijs? Over 10 jaar staan ze er nog op.

Optiek is wel mijn ding en (om het bij Japan te houden) Konica en Topcon konden er ook best wat van. Vooral Topcon (naast Nikon).

Groet, Jan

Toch maar zuinig op zijn. Het zijn niet alleen echte Apochromaten, ze zijn ook volmaakt vertekeningsvrij door de perfecte symmetrische opbouw. Dubbele Gauss-objectieven. En scherp van centrum tot hoeken. Je kon bij wijze van spreken een opengeklapte krant of een ander opnamemodel volmaakt, maar dan ook volmaakt, reproduceren op reprofilm of Copyproof. En dan verkleind of een kleiner opnamemodel vergroten. Tegenwoordig... Laat maar.

Ik weet het... vooral die vertekeningsvrijheid is bijzonder maar dat was ook -naast een uitstekende kleurweergave- de aanleiding om zo'n constructie te gaan maken.

Ik snap nog niet dat men dat materiaal zomaar heeft achtergelaten voor de sloop. Gevoelsmatig misdadig...

Maar zo'n objectief is geen dubbele Gauss-constructie. Het is een enkele. Ik denk dat je in de war bent met dubbel-anastigmaten zoals de Dagor (Doppel-Anastigmat Goerz). Dat zijn symmetrische objectieven die niet lichtsterk zijn maar wel behoorlijk vertekeningsvrij en al uit 1890 stammen. De Symmar is ook zo eentje..
Een dubbel-anastigmaat kan -de naam geeft het al aan- ook gebruikt worden met één optisch deel (de voorste of de achterste).

Maar misschien is een Gauss-objectief toch ook een dubbele (maar is in ieder geval nagenoeg of geheel symmetrisch).
Maar dat houdt dan in dat die ook in twee delen kan worden gesplitst en dat zal niet gaan.

Groeten, Jan

Dit draadje lezende, en toevallig ook serieus bezig met het orienteren op een omkeerring (na een 35mm f/2.8 Ais kadeau gekregen te hebben van mijn zwager): heeft iemand ervaring met een Kipon Reverse Adapter Nikon 52mm of kan ik beter de BR-2A kopen?

Als je het al hebt gekregen, weinig reden dan nog een originele Nikon BR-2A erbij te kopen.
Enige verschil lijkt me dat de Kipon een ding van zwart geanodiseerd lichtmetaal zal zijn, en de Nikon denk ik RVS aan het gewicht voelende.
Het randje van de bajonet zal ook wel kloppen (geen beschadigingen van de contacten van DSLR's), omdat het een moderne versie is hetgeen nu normaal nieuw als omkeerring wordt verhandeld. (De voorganger van de Nikon BR-2A ---> de BR-2 zie je wel eens ooit op E-bay als 2e hands).

----------------------------------------

Aanvullend op de repro-objectieven die eerder door Jantom en Emdeklerk zijn genoemd.
Zelf heb ik een variant van een dergelijk repro-objectief van Duitse makelij, maar in nog langer brandpunt en een fractie minder lichtsterk. Ooit nieuw gekocht. De Rodenstock APO Ronar 480mm/f11

Speciaal door Rodenstock een voor "normale" fotografie aangepaste versie, met multi-coating voorzien en in Sinar DB-vatting. Ik gebruikte die op een Sinar P2 - 8x10 inch technische camera. Nu nog steeds in onberispelijke staat.
Ik heb wel eens gedacht om een een Sinar-Nikon adapter te kopen, om te kijken wat een huidige digitale Nikon camera gekoppeld aan een Sinar met zo'n brandpunt "als telelens" als beeld oplevert. Alleen uit nieuwsgierigheid om te kijken wat zoiets tegenwoordig nog aan kwaliteit geeft. Maar ja, nimmer zo'n adapter gekocht. Want buiten zo'n test valt er praktisch gezien eigenlijk niet met zo'n opstelling te werken.

----------------------------------------

Misschien als aardig achtergrondverhaal wat de aanleiding indertijd was om zo'n lens aan te schaffen.
Dat was namelijk nog voordat ik daadwerkelijk een 8x10 inch Sinar had.
Ik werd voor een fotografisch probleem gesteld, welke ik onvoldoende goed kon oplossen met de lenzen die ik had.
(Omdat het zo specifiek was, kan ik het nu nog herinneren).

Indertijd fotografeerde ik voornamelijk op 4x5 inch vlakfilm (dat was mijn standaard gebruikte opnameformaat ). Voor Philips ten behoeve van een display of advertentie of zoiets, moest ik een staande opname maken, met over het vlak heen op een bepaalde ondergrond een compositie van een aantal staande batterijen. (Vrij open opstelling).

Vergelijk het met een groepsopname van mensen, waar je van bovenaf een trap of vanaf een eerste verdieping "staande mensen" fotografeert (zoals omschreven in een eerder forum-bericht). Maar dan als kleinere table-top opstelling met batterijen. Wel een veel kleiner aantal batterijen als "groepsopname", verspreid over het vlak met het merendeel open plekken (open opstelling). Vergelijk het eerder met wat los spelende kinderen op een speelplaats.

Binnen die compositie, voor die batterijen nota bene als staande opname, moest ik "in de diepte" (op de ondergrond) batterijen verdelen, die:
- Verder naar achteren toe niet al te sterk in afbeeldingsverhouding zouden uiteenlopen. ---> keuze voor zo lang mogelijk brandpunt.
- Om de batterijen zoveel mogelijk perspectivisch "recht" te houden (batterijen aan de bovenkant niet breder dan onder), moest een sterke parallel shift-verstelling worden gedaan.
- Tevens een sterke tilt-verstelling om het scherptevlak te kantelen om horizontaal door al die batterijen heen te laten gaan.
(Tenslotte moesten de voorste batterijen net zo scherp zijn als de achterste batterijen. Scherptediepte verloopt dan "in de hoogte" van een batterij).
- Door die sterke verstellingen en het schuine boven-aanzicht op de "bovenkanten" van de ronde batterijen die vanuit dat aanzicht een "ellipsvorm" kregen, hadden de batterijen aan de zijkant de neiging dat die elipsvorm "vreemd" werd uitgerekt.
Om die onvolkomenheid zoveel mogelijk te beperken was een "nog langer" brandpunt nodig dan normaal gebruikelijk.
Normaal licht tele voor 4x5 inch is ca. 240mm. (Beeldhoek komt overeen met ca. 75-80mm voor FX / kleinbeeld).
Ik koos toen dus voor de dubbele brandpunt ----> 480mm. (Nog langer 600mm stuitte op meer praktische bezwaren in bruikbaarheid).

Ik kon er voor kiezen om een dergelijke lens te huren. Maar omdat je eerst die lens dan uitgebreid moet uitproberen en op kleurweergave moet testen (dia-materiaal moest neutraal uitgeleverd worden), schatte ik een week in dat ik zo'n lens nodig had. Met tijd van halen en terugbrengen etc. en de kosten van een week huren (wie had zo'n lens ?), was dat het kantelpunt dat ik besloot maar meteen zo'n lens te kopen. Temeer dat het een logische aanvulling kon zijn in de toen al lopende gedachte om 8x10 inch vlakfilm opnameformaat erbij te nemen. (480mm is als beeldhoek voor 8x10 inch vergelijkbaar met wat een 240mm geldt voor 4x5 inch).

Nu bijna onvoorstelbaar dat je indertijd met dit soort praktische vraagstukken werd geconfronteerd in de dagelijkse reclamefotografie. Nu zouden voor een vergelijkbare opdracht de batterijen waarschijnlijk los worden gefotografeerd en in de computer op een fancy ondergrond worden "geplakt". Misschien zelfs niet eens gefotografeerd, maar batterijen allemaal als vector illustratie getekend, en die op een ondergrond, compleet met zelf gekozen licht en schaduwpunten als geheel worden "gerenderd".

Een interessant verhaal over je redenen tot aankoop van en over het gebruik van die lens.

Hoewel ik weinig ervaring met atelier- en technische camera's heb (ik heb een paar oude waaronder een historische Goldmann-Herlango 18x24cm en een Linhof 9x12cm) het hele verhaal goed kunnen volgen en begrijpen. Bij verstellingen zoals jij moest doen spelen er weer allerlei "taferelen" af. Je krijgt het dan niet cadeau en die lichtsterkte werkt ook al niet mee.
Je hebt met die batterijen (als onderwerp) geworsteld en zelfs een bijzondere lens gekocht voor dat werk. Je had natuurlijk wel een studio en dan moet je ook qua materiaal wel wat in huis hebben. Maar aan inzicht ontbrak het je ook al niet.
Typisch voor jou - het moet zo goed mogelijk zijn.

Voor mij is het altijd hobby geweest maar ik heb veel gemeen met jou (kwaliteit). Als ik weer genoeg geld had (en de zon scheen ) kocht ik er een lens bij die qua brandpunt in het rijtje paste of -wat ik ook zo interessant vond- een speciale lens. Uiteraard van Nikon.
Ik had ook een Rodenstock objectief (een oude -messing- Eurynar) maar bij navraag bij Rodenstock bleek dat die firma graag dat exemplaar van me wilde kopen. In de oorlog was daar namelijk veel weggeraakt. Met pijn in mijn hart ging de lens naar de Heimat terug.

Tegenwoordig is veel te realiseren met een computer. Bestaande technieken kunnen zomaar bij het grofvuil gezet worden. Ik zie steeds minder verschil tussen fictie en werkelijkheid maar constateer ook dat ik behoorlijk aan het afdwalen ben en ik moet nog boodschappen doen...

groeten, Jan

Beste Jantom, ik weet niet wat jij dan voor objectieven hebt, de mijne zijn volmaakt symmetrisch en naar mijn beste weten zijn het Gauss-ontwerpen - zowat de enige manier om volmaakt vertekeningsvrij en beeldveldwelvingsvrij te kunnen werken en van hoek tot hoek gelijkmatige belichting en scherpte te hebben.

Voor wie het nog interessant vindt, eerder zijn de Repro-Nikkors ook al aan de orde geweest.
De PB-4 in dat verband ook.

http://www.nikon-club-nederland.nl/foru ... Dai+Nippon" onclick="window.open(this.href);return false;