NCN Forum

Dag,

Is er zoiets als ik bedoel?
Een apparaat (lens, verrekijker of wat dan ook) richt ik op een gebied dat ik wil fotograferen. Vervolgens kan ik met HET APPARAAT de kaders tekenen waarbinnen mijn foto gemaakt zou moeten worden, of ik zoom in tot het gewenste nivo. Het APPARAAT geeft mij vervolgens aan welke lens ik moet pakken.

Technisch mi probleemloos uitvoerbaaar.

Ik zou zeggen, ontwerp het. Misschien is er wel vraag naar!

Je kan ook een apparaat maken waar je tegen kan zeggen: maak foto. En dat je verder helemaal niet van de bank af hoeft te komen....

ja, zoiets is er. Dat heet nl een 'forum'. daarin kun je keer op keer je vraag stellen, het maakt niet uit hoe vaak diezelfde vraag al gesteld is. Je krijgt altijd antwoord. het enige nadeel is dat je altijd discussie krijgt, soms ingegeven door feiten, soms ook ingegeven door ego's. En dat is er nog een bug in het systeem, het geeft nl tegenstrijdige adviezen waar jij als vraagsteller niks mee kunt. De discussie mond vaak uit in een pat stelling en niet in een lens type en brandpunt/dia waarde. Met name de 24-70 lens heeft hier last van en past nog niet helemaal in dit systeem. Mocht je uitkomen op een advies die mogelijk de 24-70 raakt, dan moet je even ctrl-alt-del doen en hopen dat je op de 12-24 of 17-55 uitkomt, evt kan de 28-70 ook nog uitkomst bieden. Maar probeer uit de buurt te blijven van de 24-70, die wordt pas goed ondersteund in versie 2.0

ajuus
emiel

Beste Willem,

Dat apparaat bestaat al (maar niet bij iedereen, grapje).
Het is genaamd ERVARING.

Groeten, Gijs

PS een andere weg is de software die Nikon tegenwoordig maakt t.b.v onderwerpherkenning, maar dat was een lange weg en ik bepaal liever zelf wat ik op de foto zet.

Al doende leert men.
Het is niet zo moeilijk te leren schatten welk objectief je nodig hebt.
Zeker niet als je gewend bent aan vastbrandpuntobjectieven.

Maar er bestaat denkelijk wel zoiets. Die dingen die filmregisseurs om hun nek hebben hangen. Kunnen ze zichzelf een "preview" gunnen. Hoe ze formeel heten weet ik niet, en ook niet waar je ze kunt kopen. Ik zou eens googelen op "director's viewer" of zo iets. Misschien kun je zelf op een geschikte zoekterm komen.

Ik zou me maar niet al te veel aantrekken van sommige uitingen op dit forum. Weinig koren, veel kaf. Vooral als vraagstellers zich niet realiseren dat hun vraag al tig keer voorbij is gekomen en vooral als beantwoorders de materie onvoldoende beheersen om een kort, relevant en duidelijk antwoord op de gestelde vraag te geven.

E.M. de Klerk

Ik krijg het idee dat dit je een oplossing zoekt voor een niet-bestaand probleem.
Filmregisseurs kaderen met een apparaatje; sommigen maken een rechthoek met hun handen. Anderen proberen dit gewoon uit met bestaande lenzen.
Je hebt drie zoomlenzen, tussen 14 en 200 mm is geen probleem. Tussen 200 en 800 mm is toch geen ander oplossing dan zo'n lens kopen.


Groet Hans.

wblink schreef:.....of ik zoom in tot het gewenste nivo.

Dat is het dus. Een zoomlens van voldoende bereik, je zoomt in tot het gewenste niveau, knippen en je hebt het.

Willem,

Je kunt zoiets makkelijk zelf maken.
Pak een stuk plexiglas, zorg ervoor dat je dat altijd op dezelfde afstand voor je oog houdt als je het gebruikt.
Kijk door je camera met je lens op 50 mm en kijk wat je links en rechts als uiterste delen ziet.
Pak nu je stuk plexiglas, midden voor de oog en pas met je vinges af wat links en rechts het uiterste van je beeld met je camera was.
Zet op die markeringen met een stift twee verticale strepen, omdat je weet wat de beeldverhouding van je sensor is, kun je de horizontale strepen makkelijk toevoegen, markeer dit frame met '50'.
Voer vervolgens dezelfde procedure uit met een 20 mm objectief, 35 mm, 65 mm, 80 mm en je krijgt een stuk plexiglas met een aantal frames.
Als de frames te dicht op elkaar komen dan zou je met meerdere stukken plexiglas kunnen werken.

Waarom plexiglas? Dat breekt wat minder snel dan gewoon glas wanneer je het laat vallen.

De oplossing van Roelof brengt me wel op een ander idee zonder een extra plexiglas accessoire mee te hoeven nemen.

Om het vast te stellen (kan per cameramodel anders zijn).
Je fotografeert eerst een onderwerp in de verte met al je beschikbare brandpunten opeenvolgend in brandpunt.
Het onderwerp telkens precies in het midden van je zoekerbeeld.
Het resultaat van je opnamen laadt je in op je computer. Opnamen volledig zichtbaar (niet uitvergroot / geen crop).

Dan haal je de camera erbij, en op de camera zelf neem je de opname van de lens die je standaard het meest op de camera hebt zitten. Bijv. de 50mm lens. Je kijkt achterop de LCD van je camera en klikt telkens op de + knop, om het beeld te vergroten. Je TELT het aantal klikjes dat je op de + knop drukt. Je vergelijkt nu de uitvergrootte beelden achterop je LCD met de opnamen op je PC met de opnamen met verschillende brandpunten. Je krijgt op een gegeven moment zelf wel vergrootte delen die vrij sterk corresponderen met de opnamen op PC als totaalbeeld.
Bij verschillende brandpunten horen een bepaald aantal "vergrootklikjes" van de opname op je camera.

Bijv. 3x klikken op het vergrootknopje op de camera komt overeen met de opname met een dubbele brandpunt.
4x klikken met een 3x verlenging van de brandpunt
5x klikken met..... enz.

Als je dat één keer hebt vastgesteld weet je welke brandpunt je kunt nemen bij een enkele proefopname en het bekijken van die opname achterop het LCD-scherm en het aantal klikken dat je op het + knopje drukt.
Die reeks van verdubbelingen of 3-voudige verlengingen van de brandpunt klopt ook als je willekeurig welke andere lens op de camera hebt zitten, en het beeld achterop het LCD-scherm vergroot met het aantal klikjes.

Zo'n apparaatje werd al in de jaren 50 door Dick Boer in zijn onvolprezen fotoboeken aanbevolen en heet "motiefzoeker". In principe is dat gewoon een kartonnetje met een rechthoekige uitsparing. Je kunt ze in iedere winkel voor tekenbenodigdheden kopen of zelf maken. http://www.detailfinder.com/html/download_select.html
Zo'n motiefzoeker is trouwens ook leuk ter illustratie van de relatie tussen perspectief en beeldhoek, door het kartonnetje dichtbij en veraf te houden, maar dit geheel terzijde.
Een leeg diaraampje kan ook heel goed als "motiefzoeker" worden gebruikt. De relatie tussen afstand tot het oog en de brandpunt van het objectief moet je even proefondervindelijk vaststellen.

Een viewfinder van een meetzoekercamera laten aanpassen...
http://images.google.com/images?hl=nl&c ... e&resnum=4

Persoonlijk vind ik ervaring handiger... en elke brandpuntsverdubbeling is een halvering van de beeldhoek.
En volgens mij MOET er helemaal niets...

wblink schreef:Een apparaat (lens, verrekijker of wat dan ook) richt ik op een gebied dat ik wil fotograferen. Vervolgens kan ik met HET APPARAAT de kaders tekenen waarbinnen mijn foto gemaakt zou moeten worden, of ik zoom in tot het gewenste nivo. Het APPARAAT geeft mij vervolgens aan welke lens ik moet pakken.

Is dit eigenlijk niet gewoon de beschrijving van een spiegelreflex camera met zoomobjectief; met dien verstande dat je niet een extra "apparaat" nodig hebt? Op het objectief lees je desgewenst de gebruikte brandpuntafstand af.

Zoals al eerder opgemerkt: niks MOET. Bovendien is de beschreven werkwijze een schoolvoorbeeld van een luie fotografeerstijl. Het vooraf kiezen van een beeldhoek en vervolgens daarmee een standpunt zoeken, levert een meer dynamische stijl op door een wisselend perspectief. Als je een goed standpunt gevonden hebt, kun je zonodig de beeldhoek nog niets fijntunen. Gebruikers van primes werken altijd zo, m.u.v. het fijntunen natuurlijk.

Jur schreef: Is dit eigenlijk niet gewoon de beschrijving van een spiegelreflex camera met zoomobjectief; met dien verstande dat je niet een extra "apparaat" nodig hebt?

Precies, vandaar deze reactie http://www.nikon-club-nederland.nl/foru ... 55#p292155

Cees Laarman schreef:Ik zou zeggen, ontwerp het. Misschien is er wel vraag naar!

Ja Cees.