Dit fenomeen is een bekend verschijnsel. Het zit hem met name in de natuurlijke lichtval en schaduwwerking zoals onze hersenen gewend zijn aan het daglicht van bovenuit waarmee we dagelijks om ons heen geconfronteerd worden. Schaduwvlakken "onder" geeft een verhoging / het naar voren halen aan van het materiaal of vlak wat er net boven zit. Een oplichting op een "rug" van materiaal, een verdieping / wijken naar achteren / verplaatsen naar de achtergrond van het materiaal of vlak er net boven.
We hebben ook de neiging te denken dat beeld wat we zien "recht" staat, terwijl het beeld op de retina van onze ogen vanuit de optische wetgeving op zijn kop wordt geprojecteerd. Een gewenning vanaf de geboorte vanuit de zwaartekracht zoals we op de aardbol staan. Op Antarica staan de wetenschappers die daar wonen en werken "op zijn kop", maar ze zien alles toch gewoon rechtop vanuit de zwaartekracht. En wat is "rechtop" / het referentiepunt in de plaats van de aarde in het heelal?
De wereldkaart wordt met de noordpool naar boven afgebeeld, maar dat is slechts een afspraak, de afbeelding had net zo goed op zijn kop kunnen zijn.
Als het licht vanaf de zijkanten komt, zijn we makkelijker in staat het beeld wat diepte is of het naar voren laten springen te laten fluctueren. Net hoe je je hersenen daarop instelt. Ook hier hebben we een bepaalde gewenning wat weer met de werking van onze hersenen te maken heeft in een kijkrichting van links naar rechts, zoals we teksten lezen.
Kijk goed naar het 90 graden gedraaide plaatje en richt je afwisselend op de linkerkant van de voetstap en daarna meer rechts op de schaduw. Dan zien we de voet afwisselend als verhoging en verdieping. Kijken we daarna in het midden fluctueert het beeld afwisselend hoogte/diepte bij net de minste oogbeweging.
