Een paar jaar geleden liep ik met mijn camera door de haagse duinen bij het Savorin Lohmanplein. Voor diegenen die dat plekje niet kennen, ga er eens heen; prachtig.
Het is een flinke klim naar boven en dan een scherpe afdaling naar het strand en er zitten veel vossen, konijnen, vogels, egels etc.
Er lag een flink pak sneeuw en ik was lekker met mijn oudste zoon aan het ravotten door met een oude kartonnen doos omlaag te sleeën. Mijn vrouw had de camera vast toen ik opeens uit gleed en echt heel lelijk op mijn schouder terecht kwam... uit de kom. Op het moment dat ik daar lag te creperen zie ik opeens een prachtige rode vos in de ondergaande zon over een maagdelijk wit en ongeschonden sneeuwveld lopen... op 30m afstand. Mijn vrouw kon toen absoluut niet overweg met de camera en ik kon van de pijn mijn telelens niet meer vast houden... ik baal er nog steeds van en bij iedere foto van een vos... "mijn tijd komt nog wel!"
Prachtige foto's!
Ik ben niet gauw jaloers... dit keer wel
