Na wat Damherten te hebben geobserveerd bij het water, in de hoop zwemactie te zien, ben ik even wat kilometers gaan maken.
Ik loop ook altijd even naar de plaats waar zich vaak vossen ophouden.
Vossen leven meestal in groepen, een dominante Rekel ( mannetje ) en een dominante moervos ( vrouwtje ).
Zodra de rekels uit het nest volwassen zijn, worden ze uit de groep verjaagd, en gaan ze opzoek naar een eigen onderkomen/gebied.
De kans dat je twee vossen bij elkaar ziet, is dus goed aanwezig.
Aangezien ik vaker in dit gebied loop, weet ik dat de vossen redelijk gewend zijn geraakt aan de mensen (helaas), en zoals bekend heeft niet iedereen het gezonde verstand om de dieren te laten zoals ze zijn, soms dagjes mensen, soms ook fotografen.
Ze zijn niet voor niets gewend geraakt, en wil bij deze aangeven dat ik mij daar 100% van distantieer, en mensen met verkeerde bedoelingen krijgen ook
een aardige preek van mij als ik het zie, er zijn al een aantal fotografen ( sommige zelfs in het professionele segment van natuurfotografie )
die geen gel meer in het haar hoeven te doen, die hebben de wind al van voren gekregen, maar dat terzijde.
Dat neemt niet weg, dat je af en toe, als je lang aanwezig bent en ze zijn welwillend om zich te laten zien ( blijven dieren, als ze geen zin hebben kan je wachten tot dat je 200mm een 600mm prime is geworden ), hele mooie schouwspellen, zoals ruzies en begroetingen mag zien.
Ook word soms aan indringende rekels duidelijk gemaakt dat ze op het verkeerde terrein zitten.
Je hebt wat geduld nodig vaak, maar soms is het raak.
In de afgelopen periode ( December tot Februari ), hangt ook van het weer af, is de paartijd ( Rans en/of Rotijd )
Ze zijn dan flink in de weer, en de kans is natuurlijk groter dat je in deze tijd aparte dingen ziet.
Zo ook gisterenochtend.
Ik was een rekel aan het fotografen, toen plots de oren omhoog gingen en de spurt getrokken werd.
sniffend over de grond, vol gas het bos in, mijn vermoeden werd al snel bevestigd, de vraag was alleen, " andere rekel?, of familie? "
de volgende vraag, blijf ik staan, of ga ik dichterbij?...,
Na besloten te hebben om te blijven staan, ook vanwege het slechte licht in het dichtbegroeide bos, maar even goed observeren.
Het bleek familie te zijn, de eerste begroeting vond in de dekking plaats, maar al snel kwamen ze samen de dekking uit.
Om vervolgens elkaar nog eens "hardhandig" te begroeten.
Het geluid wat ze hierbij maken gaat door merg en been, het is keffen, grommen en een soort hard knorren.
geweldig om zo'n familie tafereel voor je neus te zien plaats vinden.
Deze keer gekozen voor de Diafragma voorkeuze, ik merk dat ik toch vaak net te laat ben in de M stand.
Nu auto ISO aangezet, op een max van 800, waarbij ik met het bewolkte weer tussen de 1/250 en 1/500 buiten de dekking zat,
Op het buikje dan maar, en wonder boven wonder speelde zich alles weer eens voor de lens af.
Ik was al gelukkig dat ik het mocht zien, laat staan redelijke opnames te kunnen maken met deze omstandigheden.
Ik wilde dit moment toch even delen met jullie.
1 in de dekking, eigenlijk de 1/250 net even te weinig, maar ik wilde niet naar ISO 1600, en zat al op F5.6
2 Volledig uit de dekking , gelukkig genoeg om 1/500 te krijgen op 5.6
3 Ik begroet mijn familie nooit zo, jullie wel? een hele ervaring om te zien , ook 1/500 5.6 ISO 800
4 Nog even een laatste blik achterom, de begroeting is weer gedaan.
