In een kring gingen ze staan. Smekend, afwachtend…
Fluisterend : “Laat ons leven en blaas het kaarsje niet uit. Wij brengen immers leven, vrolijkheid en verzet.
Open je hart lieve mensen, voor ons allemaal.
We zijn immers de fantastische wezens uit het nooit everland.
We geven je kleur en muziek in het leven,
Daar waar jij je verblijf hebt, in die grijze, grauwe wereld.
Toe, blaas dat kaarsje niet uit. Want het zal je verdoemen om een verblijf in te nemen,
In een fantasieloze wereld.”
Maar zij, in die ronde,
zullen dolend zoeken, in alle tijd en ruimte, naar iemand die zo vatbaar als een kind, het kaarsje weer aansteekt.
De kaars zal dan branden met likkende vlammen, en grijpend en brandend raakt hij de opengevouwen handen, laat harten smeulen tot een vruchtbare fantastische wereld.
De uitvinders krijgen opnieuw een kans om in pracht en praal zich te ontplooien in deze opnieuw leefbare creatieve wereld.
Deze werd al in BD gepost hoor. Maar zo krijgen jullie ook een ideetje.
