Diana Sinclair schreef:Matthieu,
Mooie serie straatportretten. Unieke mensen heb je gefotografeerd. Welke lenzen gebruik je hiervoor?
Ik ben ook dol op straatportretten, maar ik vraag de mensen altijd eerst of ik een foto mag maken. Ik pik ze er ook speciaal uit. De meeste stemmen altijd wel toe en ik maak dan ook een praatje met ze.
Het blijft elke keer weer spannend, wat je zegt.
Groetjes,
Diana Sinclair
In dit geval Thailand, liep ik meestal op de mensen (of persoon) af. Breed grijnzend natuurlijk.
Als ik dezelfde reactie terug kreeg ging het allemaal voorspoedig en kon ik mijn gang gaan,
Ik deze gevallen gebruikte ik mijn 24-70 of als ik echt enkel op portretten uit was had ik mijn 105 mm er op zitten
De fotos van de monniken maar ook mensen die aan de overkant van de straat liepen maar ook de candids deed
ik veelal met de 70-300. Kwalitatief gaar dat prima als je maar voldoende licht hebt. Eigenlijk is de 70-200 2.8 geschikter.
Die komt er ook nog wel denk ik.
Nu zijn Thaien altijd vriendelijk en zeker tegen Farang (buitenlanders) Ze vinden het vaak toch al snel een eer om op de foto te mogen.
Gaan er dan ook echt voor staan en veelal met de bekende twee vingers in de lucht, Het peace teken.....
Een praatje maken vooraf of achteraf is altijd leuk !
De man op #5 was de eigenaar van deze lokale eettent. (Phuket) Een moslim familie die zeer goede en heerlijke
maaltijden kon voorzetten.
Wij ontbeten er altijd en je moest er bijtijds bijzijn want tussen 5 uur en 10 uur in de ochtend was het vaak erg druk.
De rest van de dag ook wel trouwens want een Thai eet wel 5 keer op een dag
De eigenaar met zn restaurant is erg beroemd. In zijn zaak hangen dan ook veel fotos van bekende wereldburgers die
bij hem hebben gegeten en die ook op de foto moesten !
Leuke gesprekken gehad met de man en altijd breed lachend als ik 'sochtends vroeg weer aan kwam sjokken met mn 9 kilo fotospullen
Foto foto sir.... Breakfast is ready !! hahahahaha
Hier een plaatje waarop de fotograaf te zien is die met novice-monniken aan het praten is
Die jochies kende vaak één of twee engelse zinntetjes en dat was de conversatie. Erg leuk
