Toen ik mijn vrouw leerde kennen (nu zo'n 10 jaar geleden) had zij het heel vaak over een 'echte camera', oftewel een spiegelreflex (het woordje digitaal mist hier inderdaad, want die waren toen nog niet zo haalbaar; al helemaal niet in onze toenmalige financiële situatie).
Dat gevoel is een heeeeele tijd blijven hangen, en bij de occasionele foto-momenten steeds wel boven komen drijven; maar er nooit iets mee gedaan.
Tot vorig jaar mei, toen ik zoiets had van: Nú kan het (BTW-actie bij de Saturn) en ik daarheen ging samen met mijn vrouw met de instelling "nu kan ze die 'echte camera' dan echt kopen".
Toen 'ie er echter was, en ik de mogelijkheden 'ontdekte' was het hek van de dam :mrgreen:, en mijn vrouw vond dat helemaal geweldig
Ik heb me de eerste weken/maanden letterlijk 'gestort' op alles wat los en vast zat aan fora/youtube-tutorials/reviews/cursussen enz. enz. tot het punt waarop ik 'technisch' te ver doorsloeg.
Opeens waren de foto's die voor de komst van mijn D3100 nog 'prima' waren nu allemaal 'slecht'; ik keek niet meer naar het moment, het verhaal maar alleen nog maar of het wel goed belicht was, goed gekaderd was, scherp genoeg was.... dat ging snel bergafwaarts tot het moment waarop fotograferen helemaal niet meer zo leuk was omdat ik een 'beeld' najoeg wat ik MOEST halen maar onbereikbaar is...
Na een heftige discussie met mijn vrouw heb ik besloten om het 'om' te gooien; ik wil foto's maken omdat ik het leuk vind om 'dat' ogenblik vast te leggen.
Gewoon omdat dat kan met de hedendaagse techniek, omdat ik het geweldig vind om iets wat ik zie en "mooi" vind (in the eye of the beholder natuurlijk) te kunnen delen.
Omdat ik dan kan terugkijken en zien/denken/voelen aan 'dat' ogenblik.
En wat dat ogenblik dan is... tja dat maakt mij eigenlijk - nog - niet zoveel uit; ik heb al veel vlakken een beetje 'aangeraakt'.
Macro-fotografie heb ik geprobeerd maar ben ik van afgestapt (letterlijk, want ik heb mijn 90mm Tamron macro weer verkocht) omdat ik het 'teveel gepriegel' vond (leuke woordspeling
); landschappen vind ik van anderen vaak heel mooi maar zelf heb ik nog nooit 1 mooie landschapsfoto gemaakt (vind ik zelf dan); portret ben ik nu - in combi met mijn flitser en het black foamy thing - aan het proberen.Maar de serie van gisterochtend (zwaar transport) heb ik dus zonder enige gedachte/voorbereiding gedaan, puur gewerkt 'ter plekke' (dus wel statief mee, en constateren dat het om 04:15 toch echt nog te donker was om uit de hand te schieten; dus maar in de 'nachtmodus') en dan volledig manueel (waar ik wel steeds meer het gevoel in krijg).
Ik wil me graag verder ontwikkelen als fotograaf; en heb ook zeker nog wel velden waar ik nieuwsgierig naar ben (straatfotografie, urbex, HDR, sport) maar wel vast wel eens iets voor langskomt. Tegelijk leer ik ook heel veel van anderen door hier veel te lezen en te kijken; en ook door lid te zijn van The FroNation (van Jared Polin a.k.a. The Fro) en de publicaties van That Nikon Guy (a.k.a. Matt Granger) te volgen.
Veel zien en leren, en dan zelf doen is mijn devies.
Dit gecombineerd met mijn - soms erg drukke - werk en mijn gezin; maakt mij tot de fotograaf die ik nu ben, maar ik blijf daarin 'in beweging'.
) en aan de andere kant maakt het me ook duidelijk dat ik pretentieloos aan het registreren ben wat ik onder weg naar het onvermijdelijke einde, mee maak. (Effe een statement, ja, maar "gelukkig hebben we de foto's nog")
Het gaat echter met bakken andersom. Als ik toch 1000-en euro's uitgeef voor een paar foto's van de vakantie.... waar ben ik mee bézig vraag ik me dan wel eens af. Maar ja, dan hoor ik toch weer de reacties van de 'kijkers' die dat er niet voor over hebben, van ' ja als ik dát had, kan ik het ook...' dus natuurlijk doe ik wel het e.e.a. bovengemiddeld. Als je na 45 jaar fotograferen nog steeds 0,0 , dus niks, maakt, zou ik weer alleen met een P&S rond gaan lopen. (Waar overigens ook niks mis mee is!! Anders zijn die gebruikers misschien weer beledigd, hè;~)