Wie heeft veel ervaring met receptiefotografie ?

[jettiny]

Beste mensen,

Zo af en toe wordt mij gevraagd op een feest te fotograferen, maar ook bij een huwelijk loop je tegen recepties aan vanzelf. Dat is geen probleem over het algemeen, maar ik erger me dat ik mijn draai niet gevonden krijg op het moment dat er gefeliciteerd gaat worden.
Mensen lopen af en aan , en lopen door de scene heen, de kussende mensen zien er niet uit ( gekke bekken ),
dan wordt je geblokkeerd net wanneer je een mooi moment wilt vastleggen.
Dan is weer de persoon die half door het beeld loopt zwaar overbelicht en de rest goed, enz.
Ik denk weleens moet ik wel de kussende mensen vastleggen, of moet ik me beperken tot omhelzingen, en de communicatie/felicitatie NA de kus !!

Graag zou ik van jullie willen weten wat jullie ervaringen zijn hierin, en hoe het beter kan en moet.
Wat je wel maar zeker ook niet moet doen is mijn vraag.
Wie helpt me wat vooruit ??

Bij voorbaat hartelijk dank voor jullie input.
Vrgr
Tiny

[Kroontje]

Ik heb dat onlangs gedaan met een D90+flitser (omhoog en een Rogue Flashbenders).
Alles met een Nikon 24-70 2.8
Was voor mij ook de eerste keer en weet dat het gebeurt, zoals jij beschrijft. Krijg altijd het idee van de mensen "Ik wil niet op de foto" en dergelijke.
Ik liep heen en weer en bleef schieten op het moment dat ik weer een goed plekje had gevonden.
Bij thuis komst ben ik gewoon alles aan het door spitten gegaan en de leukste foto's eruit gehaald en evt bij gesneden, zodat het was is.

Maar het is en blijft niet mijn ding om te doen

Kroontje

[Jumpjiving]

Ik heb 2 keer een receptie na afloop van een promotie gedaan in Utrecht.
Prachtig oud pand.
Het probleem dat je schetst is heel herkenbaar.
Kussende mensen? Niet doen. Ook niet de aanloop van een kus geeft vaak tuitmonden.
Liever de conversatie momenten tijdens de begroeting.
Als je de indruk hebt dat de begroetende persoon belangrijkrijk is., kun je overwegen de aandacht te vragen voor een foto.
Bij de 2e promotie heb ik dat gedaan bij de begroeting door de ouders, promovendi, en een groep jaargenoten.
En het kan nooit kwaad van tevoren te informeren of bepaalde mensen in het geheel belangrijk zijn.
Verder vooral alert zoeken naar mooie shots.
Leg de wachtende rij ook vast.
Dan loop je minder kans bepaalde mensen te missen.
De sfeer vastleggen is ook belangrijk.
Mijn ervaring grootouders willen zich nogal een teruggetrokken gedragen.
Het vastleggen van hun aanwezigheid is echter vaak zeer gewaardeerd.

[Riemke]

De sfeer vastleggen is ook belangrijk.
Mijn ervaring grootouders willen zich nogal een teruggetrokken gedragen.
Het vastleggen van hun aanwezigheid is echter vaak zeer gewaardeerd.

Juist omdat het moment van feliciteren vaak zo onoverzichtelijk is kun je het beste proberen om de sfeer zo goed mogelijk vast te leggen. Maak wat overzichtsfoto's en wees daarnaast alert op speciale momenten,bijvoorbeeld ouders die hun zoon of dochter als eerste feliciteren. Die momenten hebben over het algemeen een hoger emotiegehalte. Probeer dat mee te nemen.
Grootouders zijn in je reportage zelf al belangrijk. Ik probeer ze tijdens de plechtigheid al meerdere malen vast te leggen, meestal zo dat ze het zelf niet in de gaten hebben. Vooral als grootouders er op een gegeven moment niet meer zijn wordt het extra gewaardeerd als er foto's zijn en is men dankbaar dat ze het nog meegemaakt hebben.

[Léon Obers]

Het is ook helemaal niet mijn ding, maar bij die sporadische gevallen gebruik ik bij voorkeur wat korte brandpunten zodat ik dan zelf erg dichtbij sta.
De kans dat iemand door het beeldveld loopt is dan kleiner, en ik kan direct een ander die dreigt in beeld te lopen gewoon even vastpakken en een gebaar maken om opzij te gaan. Bij belangrijke mensen vraag ik ook even de aandacht op, zodat ze richting camera kijken.
Plus als de ruimte zich er voor leent, indirect flitsen.

[jettiny]

Hartelijk dank mensen voor jullie openheid, uitvoerige reacties en nuttige tips.
Ik voel me al wat rustiger worden doordat jullie hetzelfde ervaren hebben dan ik.
Dat geeft toch steun, want je gaat echt denken dat het allemaal onkunde van jezelf is, niet goed voor het zelfvertrouwen.
Ook deze vorm van fotografie is een specialisme dat door schade en schande wellicht eigen gemaakt moet worden.

Graag wil ik van de gelegenheid gebruik maken om jullie mening te vragen over de volgende foto.
De bruid wordt omhelst door haar moeder en kleinkind, maar iemand loopt door het beeld.
De digitale prullenbak in of toch behouden en leveren aan het bruidspaar ?
Ooit vind ik de emotie de winnaar van een technisch perfecte compo of uitvoering, van daar mijn vraag.
Mijn persoonlijke gevoel zegt dat de emotie in deze opname mag winnen.



Vrgr
Tiny

[Léon Obers]

Voor mij gaat het gezicht op de voorgrond zodanig ver over het gezicht van de bruid heen (met name de rand van de bril is erg storend), dat mijn gevoel voor emotie daarin toch een stuk nuchterder is, en ik het om die reden niet zou afleveren.

[jettiny]

Bedankt voor je reactie Leon.
Ik heb de foto al diverse keren overdacht en bekeken, en daardoor prik ik nu steeds gelijk door naar de emotie in de foto denk ik.
Haast een soort van bedrijfsblindheid lijkt wel.

Vrgr
Tiny

[Gobert]

Receptiefotografie is ondankbaar, maar ik heb het veel gedaan vanwege de pecunia.
Je moet je allereerst afvragen wat de opdrachtgevers wensen. Dat is vaak heel simpel, geen fotografische hoogstandjes, maar gezichten zien. Nu en over 25 jaar.
Afgezien van die vreselijke rij ging ik ook altijd de groepjes/ tafeltjes af.
Vaak krijg je fraaiere foto's als je op dezelfde ooghoogte bent. Dat betekent door de knietjes!

Bovenstaande foto komt niet door de selectie overigens.

[frankreiz]

Ik heb zelf ook tientallen recepties mogen/moeten fotograferen, veelal jubilea op mijn werk en een enkele bruiloftsreceptie.
Mijn grootste ergernis zijn altijd de ruggen die 'het' moment verpesten. In het geval van een jubilea receptie heb ik zelf meestal de regie in handen wat het makkelijk maakt om de jubilaris op een voor mij interessante positie te plaatsen qua achtergrond en licht en ruimte voor mijzelf natuurlijk, hiervoor gebruik ik mijn 24-70 2.8. Meestal even overleg met de speaker zodat ik bij de officiële momenten wat meer tijd heb om de belangrijke platen te schieten.
Na het officiële moment volgt meestal het handje schudden. Pak meestal de jubilaris met op de achtergrond de rij wachtenden en wacht op emotionele momenten tijdens deze sessie.
Hierna is het vaak koffie met gebak of iets dergelijks, en dan loop ik met mijn camera tussen de gasten en pak ik de leuke momenten met slagroom aan de snor, etc... hierbij heb ik meestal mijn 70-200 2.8 waarmee ik wat meer sneaky plaatjes kan schieten (altijd succes:-)

Bij bruiloftsrecepties probeer ik het ook zo te regisseren maar dat loopt vaak wat chaotischer.

Dan het eten.. Hierbij zitten er altijd ruggen in de weg! Voor mij geen eer aan te behalen, maar het hoort er bij.

@Tiny... wat betreft je bijgevoegde foto.. Wel het juiste moment qua emotie maar helaas de 'rug' verstoort het beeld.

[jettiny]

Gobert en Frankreiz hartelijk dank voor jullie aanvullingen en tips.
Ook bedankt voor mening over het wel of niet meeleveren van de bovenstaande foto.

@ Frankreiz, eetfoto's vind ik verschrikkelijk, ligt op dezelfde lijn als de kusfoto's op de receptie voor mijn gevoel.
Bij voorbaat fotografeer ik dan niet behalve een paar mooi opgemaakte borden, wat schalen, en mensen net voor de eerste hap .
Daarna is het afgelopen en trek ik me terug, in de regel tot er weer interessante momenten komen en mensen rustig hebben gegeten.

Vrgr
Tiny

[Gobert]

Ik ben dat wel met je eens met die hapfoto's, maar er zijn dan wel vaak VIP speechers. De vader van de bruid e.d.
Overigens ben ik niet het type "lijdelijke fotograaf". Ik vraag wel vaak de medewerking van de gasten voor een goede foto. Een vriendelijke, doch dwingende blik, een knipoog, een kort gebaar, volstaat vaak. Mensen vinden die interactie veelal wel leuk.

Er zijn echter ook fotografen die zichzelf helemaal wegcijferen. Dat is ook een methode van werken, maar dan krijg je heel veel haarkruinen.

[Remco v/d Sanden]

Ligt ook een beetje aan onze cultuur.
Als je als fotograaf niet een beetje brutaal bent op deze evenementen ga je veel missen. Ik fotografeer met regelmaat feesten/recepties van de Antilliaanse gemeenschap. deze mensen staan veel meer open voor een leuke foto. Die nemen de tijd ervoor, gaan er echt voor staan en stralen trots uit.
De gemiddelde Nederlander daarentegen probeert zich te verschuilen achter een bord met eten met het overbekende "ik hou niet op foto" excuus.


Wees brutaal, laat zien wat je daar doet, communiceer duidelijk en laat je niet aan de kant zetten zonder dat je in de weg loopt

[jettiny]

Remco bedankt voor je reactie.
Ja, je hebt gelijk, er wordt vaak gezegd ik hou niet op een plaatje.
Met zachte dwang, lees tactvol, probeer ik mensen toch om te praten, enerzijds om de milde brutaliteit wat te oefenen, en uiteraard daarmee toch mijn zin op een nette manier door te drukken toch die foto te kunnen maken.
Regelmatig oefen ik mezelf op de tactvolle wijze van werken, omdat het eigenlijk van nature bij mij te weinig aanwezig is.
Als het dan lukt geeft dat een kick.
Tevens leer je op een prettige manier mensen te sturen en dat heb je in de fotografie nodig zoals je weet.

@ Gobert, ik ben het met je eens, soms moet je gewoon brutaliteit hebben voor mooie foto's.
Vorig jaar is het mij gelukt bijna alle spelers en Jolanthe te fotograferen op Schiphol.
In het begin nog schuchter naar de spelers toe gelopen en van een afstandje gefotografeerd, op een gegeven moment de knop omgedraaid en er gewoon op afgelopen en gevraagd een foto te mogen maken.
Het viel mij zelfs op dat ze het leuk vonden en er totaal geen commentaar op hadden.

De eventuele sprekers hou ik ook altijd in de gaten, vaak is het al wel bekend via de ceremoniemeester, maar toch.
Jou manier van werken spreekt mij ook erg aan, en ik bezig dezelfde tactiek.

Vrgr
Tiny

[Gobert]

Oefen dan vnl op je lichaamstaal, dat is veel krachtiger dan de meeste mensen denken.. Ik zeg in het algemeen heel weinig, mss een dankje achteraf en sorry als ik me ergens doorheen moet worstelen.