Ik heb mij D810 nu een kleine anderhalve week.
Overgestapt van een D3, die met meer dan 300.000 foto's echt op was. De autofocusspiegel was echt zo'n beetje helemaal uitgesleten en zat al in de uiterste stand. En dan nog was het met regelmaat niet in focus.
Vorig weekend al even in de studio gespeeld met de camera. Over de scherpte was ik niet lyrisch. Maar dat ligt misschien aan het glaswerk. Mijn 70-200 was ook nieuw (die kreeg ik drie weken eerder, net voor mijn vakantie)
Maar vergeleken met mijn Canon (een 5D mk II) en de primes die ik daarop gebruik, kon ik nu niet zeggen dat de Nikon scherper was dan de Canon.
Het dynamisch bereik en de ruis in de donkere delen was wel een stuk beter dan op mijn Canon, om over mijn oude D3 nog maar te zwijgen.
Maar dit was allemaal studiowerk en allemaal onder gecontroleerde omstandigheden.
De afgelopen week natuurlijk wel wat gewerkt met de camera, maar dat was allemaal vrij simpel. Vandaag eigenlijk de eerste echte serieuze dingen. Als tweede stond er namelijk een foto-opdracht bij een filmset op de lijst. En dat was me daar een partij donker.
Waar ik normaal bij de D3 al begon te janken op iso 800, schoot ik vandaag op 3200 en ik verbaasde me over de lage hoeveelheid ruis, de intesnheid van de kleuren die overeind bleef en het onderscheidend vermogen in het donker. (om aan te geven hoe donker, verders zat ik op 1/13 bij f/2.8.)
Dit stemde me erg happy. Veel van mijn werk in de donkere dagen van de winter is ook daadwerkelijk in het donker van slecht verlichte gebouwen en zo.
De tweede echte test was vanavond een voetbalwedstrijd. Nog niet in het donker, maar het was dus wel sport.
Met de 400 erop ging alles perfect. De focus ging beter dan mijn D3. Nog wel missers, maar dat heeft de beste camera ook. Je hebt nooit een 100% ratio als het gaat om scherpe beelden.
De burstsnelheid is natuurlijk wel minder. Kopballen moet ik voortaan maar laten gaan denk ik, dat wordt meer geluk dan wijsheid.
Maar het viel me alleszins mee hoe de camera alles makkelijk kon bijbenen. Ook het verschil tussen licht en donker en de marge die ik had. De wedstrijd was half in de schaduw en half in de zon. Normaal compenseer ik dan met de hand (als het veld in de schaduw ligt en de achtergrond in de zon gaat de lichtmeting vaak andere dingen doen)
Maar als ik niet genoeg compenseerde, of het vergat, dan kon dat in photoshop zo gecorrigeerd worden. Ik heb de foto's in JPG gemaakt (mijn grootste kaartjes zijn 16gb, dus dan past er niet zoveel op)
Maar in die JPG kon ik foute belichtingen nog heerlijk corrigeren.
En met die 400 viel me opeens ook de scherpte op. Gewoon ragscherp. Zoals het hoort.
En dan is snijden uit 36 megapixels toch wel heerlijk.
Nu mijn baas nog overhalen dat we wat mooie primes kopen voor in de studio.
