Kijkend naar hetgeen wat jij wilt fotograferen zou ik voor een D300 gaan. Tractorpulling is volgens mij ook regelmatig in de hal. Daar is het licht vaak minder, dus heb je meer aan een D300. Een D200, ofschoon ik die niet heb (gehad). is qua ruisprestaties, zo rond de iso 800 uitgekakt. Ik schiet veel in slechte lichtomstandigheden en op iso 1600 valt de ruis allerzins mee.
Succes met je keus.
Irwan
D-200/D-300
-
Myriad
Re: D-200/D-300
Heldere analyse. Had ik nog niet zo beseft. Een goed argument voor DX bij de huidige line-up, dat het ISO voordeel relativeert. Het is maar wat je wilt.flitslicht schreef:Ja, de D700 geeft een ietsjes egaler beeld bij de laagste ISO's en minder ruis bij hogere ISO waarden, tenminste zolang je een kleinere scherptediepte accepteert. Want als je een stop meer diafragmeert om de scherptediepte gelijk te krijgen met DX dan moet je ook de ISO een stop omhoog schroeven waardoor je winst op dat gebied weer weg is. There's no free lunch in photography.
De geciteerde laatste zin is een prachtig onderschrift.
-
flitslicht
Re: D-200/D-300
De scherpte van foto's neemt ook toe in de tijd en daarmee neemt de scherptediepte die men ervaart evenredig af. De meest gehoorde klacht bij de klantenservice van Zeiss is dat de scherptediepte niet toereikend is als men afgaat op de markeringen op de lenzen, zie http://en.wikipedia.org/wiki/Zeiss_formula . Dit als gevolg van het feit dat de lenzen en films/sensors sterk in kwaliteit zijn toegenomen sinds de fabriek de acceptabele mate van scherpte bepaalde (overigens natuurlijk per definitie iets dat zeer persoonsgebonden is). Maw, wat volgens de markeringen scherp zou moeten zijn wordt niet meer als scherp ervaren doordat men een hogere kwaliteitsverwachting heeft.
Als je nu met f/1.4 - f/2 gaat fotograferen krijg je maar een heel beperkte scherptediepte, vooral op FX en als je gaat uitvergroten naar, zeg 30x40 of 40x50 cm, en ook nog lekker dichtbij gaat kijken. Bij een 'head and shoulders' portret komt dit neer op een paar oogharen. Daarom vind ik een beetje diafragmeren altijd wel prettig. Bij mij moeten toch liefst beide ogen een hoge mate van scherpte hebben.
Je kan dit ook zien als je naar portretten kijkt van langer geleden. Veel van die klassieke portretten zijn voor onze ogen niet echt scherp. Kijk maar eens naar dit portret van Picasso door Irving Penn dat onlangs voor $133.000,00 is verkocht (klik op de + om in te zoomen) http://www.christies.com/LotFinder/Zoom ... 0/D5054070 . Als ik die foto nu met mijn D300 en 24-70 zou maken krijg ik hem en stuk scherper, al betwijfel ik overigens sterk of dat hem 'beter' zou maken, maar de scherptediepte die je ervaart wordt nog weer kleiner.
Het is volgens mij dan ook een beetje achterhaald dat je een 85 f/1.4 'nodig' hebt voor portretfotografie ivm met de isolatie van het onderwerp en ik vind zooms bovendien flexibeler. Verder worden die f/1.4 lenzen (50 en 85mm) geconstrueerd op mooie 'bokeh', wat dan wel weer mooi is bij portretten, maar dat wordt bereikt door sferische aberraties die op hun beurt weer voor de zgn. 'focus shift' zorgen. Door dit verschijnsel verandert het scherptevlak van plaats als je diafragmeert waardoor het scherpstellen een soort loterij wordt, met name bij de huidige hogere kwaliteit en navenant kleinere scherptediepte. De 105VR heeft hier minder last van en die vind ik dan ook weer prettiger werken.
Het grijpt allemaal in elkaar en het valt niet mee de juiste mix te vinden. Wat je op forums altijd ziet is dat er voor het gemak allerlei 'waarheden' worden verkondigd (portetten=85 f/1.4, FX=pro/DX=amateur) die bij nadere beschouwing meestal een groot aantal haken en ogen blijken te hebben.
Als je nu met f/1.4 - f/2 gaat fotograferen krijg je maar een heel beperkte scherptediepte, vooral op FX en als je gaat uitvergroten naar, zeg 30x40 of 40x50 cm, en ook nog lekker dichtbij gaat kijken. Bij een 'head and shoulders' portret komt dit neer op een paar oogharen. Daarom vind ik een beetje diafragmeren altijd wel prettig. Bij mij moeten toch liefst beide ogen een hoge mate van scherpte hebben.
Je kan dit ook zien als je naar portretten kijkt van langer geleden. Veel van die klassieke portretten zijn voor onze ogen niet echt scherp. Kijk maar eens naar dit portret van Picasso door Irving Penn dat onlangs voor $133.000,00 is verkocht (klik op de + om in te zoomen) http://www.christies.com/LotFinder/Zoom ... 0/D5054070 . Als ik die foto nu met mijn D300 en 24-70 zou maken krijg ik hem en stuk scherper, al betwijfel ik overigens sterk of dat hem 'beter' zou maken, maar de scherptediepte die je ervaart wordt nog weer kleiner.
Het is volgens mij dan ook een beetje achterhaald dat je een 85 f/1.4 'nodig' hebt voor portretfotografie ivm met de isolatie van het onderwerp en ik vind zooms bovendien flexibeler. Verder worden die f/1.4 lenzen (50 en 85mm) geconstrueerd op mooie 'bokeh', wat dan wel weer mooi is bij portretten, maar dat wordt bereikt door sferische aberraties die op hun beurt weer voor de zgn. 'focus shift' zorgen. Door dit verschijnsel verandert het scherptevlak van plaats als je diafragmeert waardoor het scherpstellen een soort loterij wordt, met name bij de huidige hogere kwaliteit en navenant kleinere scherptediepte. De 105VR heeft hier minder last van en die vind ik dan ook weer prettiger werken.
Het grijpt allemaal in elkaar en het valt niet mee de juiste mix te vinden. Wat je op forums altijd ziet is dat er voor het gemak allerlei 'waarheden' worden verkondigd (portetten=85 f/1.4, FX=pro/DX=amateur) die bij nadere beschouwing meestal een groot aantal haken en ogen blijken te hebben.