We gaan heel vaak met vakantie naar Luxemburg. Een landje met prachtige vergezichten en met een aangename rust. Al een aantal keren in het kerkje van Rindschleiden geweest, en ook nu weer op pad om nog eens een aantal foto’s te maken, maar dan anders. Maar ook die drie huizen om het kerkje wilde ik op de foto zetten. Maar eerst het kerkje.
Hier een overzicht van ons vorige bezoek.
http://www.nikon-club-nederland.nl/foru ... 7162&hilit" onclick="window.open(this.href);return false;
Terwijl ik om het kerkje heen liep hoorde ik zingen. Het kwam mij voor als Gregoriaans, maar toen ik de deur open deed was het stil. Toen ik verder liep, zag ik een oude man zitten. Vooraan bij het beeld van Maria. Hij reageerde niet op mijn binnen komst. Ik ging achterin zitten, om mijn spullen in orde te maken.
Ik trof het eigenlijk toch wel dat daar iemand zat, en maakte daar een foto van.
Maar onmiddellijk nadat ik de eerste foto gemaakt had kwam hij naar mij toelopen, en begon in het frans tot mij te spreken. Dat werd dus niets, want mijn enige kennis van de Franse taal beperkte zich tot enkele zinnen die ik nog geleerd heb in de vijfde klas van de lagere school.
Dat had hij al snel door, en ging over in het Duits.
Hij vertelde dat hij inmiddels 82 jaar oud was, en inmiddels alles en iedereen overleefd had. Hij had een boerderij in de omgeving gehad, waar 12 mensen voor hem hadden gewerkt die hij allemaal heeft overleefd. Maar ondanks ernstige ongelukken die twee van zijn kinderen zijn overkomen, hebben ze het overleefd.
Zijn boerderij branden tot de grond toe af, maar zijn hele familie en het vee hebben het overleefd.
Hij praatte maar door, en maar door.
Tot hij vertelde dat zijn vrouw veertig jaren geleden is overleden. Ik ‘voelde’ zijn eenzaamheid als een grijs deken om hem heen.
Mijn gedachten gingen uit naar de vele ouderen die hun dagen in eenzaamheid doorbrengen...
Tot hij vertelde dat hij twintig jaren geleden een ernstige hart operatie heeft moeten ondergaan, en daar een lelijk litteken aan heeft overgehouden, en begon zijn jas los te knopen.
Ik denk o nee hè. Ik maakte gebaren dat het voor mij wel genoeg was, maar hij ging onverdroten verder met zijn vest.
Maar na enig gerommel onder zijn vest kwam hij met een kleine hanger te voorschijn, en drukte dat in mijn handen.
Vervolgens maakte hij mij duidelijk dat ik dat altijd bij mij moest dragen met de mededeling: ‘Zij beschermt echt’.
Hij liep vervolgens weer terug naar zijn plekje bij het Mariabeeld.
De lust hierna ontbrak mij om nog foto’s in het kerkje te maken, en verliet in diepe gedachten het kerkje. En nadat ik de deur achter mij dichttrok hoorde ik hem al weer zingen.
Soms loopt een dag fotograferen heel anders dan je wel eens denkt.
