Vanaf 2006 speelt het NSJF zich af in AHOY Rotterdam en heeft zich in de loop der jaren in mijn ogen ontwikkeld tot een cross-over festival waarin de "echte jazz" steeds meer wordt vervangen door muziekstijlen als pop, rap en dergelijke. Blijkens de grote bezoekersaantallen slaat dit behoorlijk aan, maar als liefhebber van echte jazzmuziek betreur ik dat natuurlijk wel. Het feit dat van de grote namen uit de jazzgeschiedenis er nog maar weinigen in leven zijn is natuurlijk mede debet aan deze ontwikkeling. Toch kent ook de huidige tijd nog vele goede tot zeer goede jazz muzikanten, die echter vooral bij de omroepen en in de theaters weinig "exposure" krijgen. Jammer, maar helaas.
Inmiddels bestaat het NSJF dus al 40 jaar. De eerste editie in 1976 heb ik zelf gemist, maar de goede recensies deden mij besluiten om dat in 1977 en 1978 goed te maken. Sinds de 50-er jaren was ik nogal een fan van de dixieland-stijl en dan vooral van de Dutch Swing College Band. In 1977 maakte ik daarom van de gelegenheid gebruik om voor de eerste keer een concert van de DSC band bij te wonen, die bij die gelegenheid was versterkt met de Amerikaanse jazz-violist Joe Venuti.
In 1977 trad ook de bekende jazzpianist Dave Brubeck op, die vooral bekend is geworden met zijn fameuze Dave Brubeck Quartet met de befaamde altsaxofonist Paul Desmond (o.a. "Take Five"). Hoewel dit Quartet in 1967 uiteen was gevallen, trad Paul Desmond nog regelmatig met Dave Brubeck op. De laatste keer was in februari 1977, waarna Paul Desmond op 30 mei 1977 overleed. Op het NSJF '77 trad Dave Brubeck op met zijn nieuwe formatie, the New Dave Brubeck Quartet, waarvan naast de naamgever zelf ook zijn 3 zonen deel uitmaakten. Dave Brubeck is op 5 december 2012 overleden.
Mijn foto's gemaakt op 16 juli 1977 zijn niet van bijzondere kwaliteit, mede vanwege de vaak zeer slechte lichtomstandigheden en het moeten woekeren met de lichtgevoeligheid van de beschikbare films (in dit geval Ilford HP5, belicht als 800 ASA/ISO). Hopelijk geven ze toch enigszins een indruk van de sfeer. De gebruikte camera was een Asahi Pentax Spotmatic F met meestal een SMC Takumar f/2.8 105mm; sluitertijd waarschijnlijk 1/30 of 1/60 sec bij f/2.8.
Peter Schilperoort van de Dutch Swing College Band met Joe Venuti (viool) en Dick Kaart (trombone)
Ted Easton Jazz Band: Bob Wulffers trompet, Henk van Muijen trombone en Pim Hogervorst banjo
Gospel groep "Stars of Faith"
Dave Brubeck
Op vrijdag 14 juli 1978 bezocht ik de derde editie van het North Sea Jazz Festival, ditmaal gewapend met een mooie zwarte Nikon FM, wederom voorzien van Ilford HP5 film. Onderstaande foto's zijn voornamelijk gemaakt met de Nikkor f/2 85mm Ai en een enkele foto wellicht met een Nikkor f/2.8 35mm Ai of een Nikkor f/4 200mm Ai.
In deze editie was de Lionel Hampton All Star Bigband voor mij wel het hoogtepunt. Deze formatie van de vibrafonist/bandleider/showman Lionel Hampton was samengesteld uit louter grote namen uit onder meer de orkesten van Duke Ellington, Benny Goodman, Count Basie en Ted Dameron. Enkele namen: Ray Bryant (piano), Joe Newman, Doc Cheatam, Cat Anderson en Jimmy Maxwell (trompet), Charles McPherson en Earle Warren (altsax), Chubby Jackson (bas), Kai Windig (trombone) en Panama Francis (drums). Hoogtepunt van het concert was een solo van tenorsaxofonist Arnett Cobb. Deze grote man bewoog zich sinds een auto-ongeluk in 1956 voort op krukken. Voor de solo stond hij hangende op van die ouderwetse krukken onder de armen en bracht met zijn wilde solo met het grootste tenorsaxgeluid dat ik ooit heb gehoord de tot de nok gevulde Prins Willem Alexanderzaal in extase. Arnett Cobb had niet voor niets de bijnaam de "Wild Man of the Tenor Saxophone". Van die hele grote bigband uit 1978 zijn op dit moment nog maar 2 leden in leven; trombonist John Gordon en altsaxofonist Charles McPherson.
Concert clip: "Moments Notice"
Concert clip: "In the Mood" (met een solo door Arnett Cobb)
Naast een mooi concert door het Monty Alexander Trio (geen foto's) heb ik ook nog een leuk optreden van the World's Greatest Jazz Band bijgewoond. Deze oude stijl band was in 1968 opgericht en werd geleid door trompettist Yank Lawson en bassist Bob Haggert. Bob Haggart had als componist een aantal bekende jazz standards op zijn naam, zoals "Big Noise in Winnetka", "South Rampart Street Parade March" (herkenningsmelodie van de Chris Barber Band) en "What's New" (o.a. vertolkt door Peggy Lee). De formatie heeft in de loop der jaren in wisselende samenstellingen opgetreden, maar in 1978 maakten o.a. Bob Wilber (klarinet en sopraansax), Bud Freeman (tenorsax), Ralph Sutton (piano) en Vic Dickenson (trombone) daarvan deel uit. Later in 1978 zou de World's Greatest Jazz Band ophouden te bestaan en op dit moment is, voor zover ik heb kunnen nagaan, alleen Bob Wilber nog in leven. Deze Bob Wilber heeft overigens als 16-jarige nog les gehad van de New Orleans legende Sidney Bechet en heeft zelfs een tijdje bij de grootmeester van de sopraansax ingewoond.
Lionel Hampton All Star Bigband
World's Greatest Jazz Band
Bob Wilber (sopraansax en klarinet) en Bud Freeman (tenorsax)
Bud Freeman en Bob Haggart (bas)
Yank Lawson (trompet)
Bob Haggart
