emdeklerk schreef:Ik denk dat we tegenwoordig veel te gek zijn op "bevroren" beelden. Oude foto's hebben vaak veel meer het element snelheid in zich.
Het gaat bij dat soort zaken eigenlijk altijd om "emoties" die met net niet 100% strakke weergave feitelijk veel meer de persoonlijke beleving kan uitdrukken dan een klinisch perfect scherpe plaat.
Het is net als een zanger of zangeres. Is de toonhoogte te ver afwijkend wordt het als (erg) vals ervaren. Perfect klinisch op toon, vaak te emotieloos. Juist het spel met minimale variaties in vibraties, "spelen" in de marges van toonhoogte, volume, dynamiek, krijgt het iets persoonlijks en dringt het binnen bij mensen.
Dat vind ik juist dikwijls het aantrekkelijke in artiesten. In het begin van hun carrière ervaar je de worsteling, de weg naar de top toe. De emotie die ermee gepaard gaat. Eenmaal aan die top, en gewend aan routine, afgebakende composities, is een optreden vaak wat meer afgevlakt, meer tot een "brood"-artiest verworden, wat aan glans en emotie verloren heeft. (Uitzonderingen daargelaten natuurlijk).